Πάντα με προβλημάτιζε ο τρόπος με τον οποίο διαχώριζε κάποια κυβέρνηση τους καλούς από τους κακούς πολιτικούς της αντιπάλους. Τους γνήσιους -που έκαναν λάθη- από τους γεννημένους λάθος. Την ήρα από το στάρι. Τους αμετανόητους από τους μετανοημένους και πλέον καθαρούς, έτοιμους να συμβάλλουν στο δικό της έργο -που φυσικά διακονεί το καλό.

Μου είναι πάρα πολύ δύσκολο να καταλήξω ότι υπάρχουν και χρησιμοποιούνται τα ίδια μέτρα και σταθμά από ένα κόμμα όταν είναι κυβέρνηση και όταν βρεθεί στην αντιπολίτευση.

Φαινόμενα «σας πήραμε φλουρί κωνσταντινάτο, μας πήρατε βαρέλι δίχως πάτο» παρατηρούνταν συχνά και π.Σ. (προ ΣΥΡΙΖΑ). Νομίζαμε ότι γινόταν γιατί στις πριν το 2015 κυβερνήσεις ήταν όλοι ίδιοι. Προφανώς κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ προς το καλύτερο, προκαλώντας την έκπληξη κάποιων και την απογοήτευση των υπολοίπων.  

Αυτό που δυσκολευόμουν επίσης να κατανοήσω είναι πώς μετριέται η μετάνοια κάποιου που υπηρέτησε τις άλλες κυβερνήσεις, αυτές που τα έκαναν σαν τα μούτρα τους και μας οδήγησαν στον γκρεμό του 2009. Υπάρχει μετανοόμετρο; Αλλιώς, ποιος την υπολογίζει; Τι ακριβώς προσθέτει, αφαιρεί ή πολλαπλασιάζει; Πώς βρίσκει λογαριασμό στο τέλος και καταλήγει στην απόφασή του; Γιατί κάποιος που μετείχε στην κυβέρνηση που μας χρεωκόπησε, φταίει περισσότερο από κάποιον άλλο που επίσης μετείχε και ήταν ο κάτοχος του διπλανού χαρτοφυλακίου; 

Πόσες ημέρες πριν την υπουργοποίησή του μπορεί κάποιος να βρίζει την κυβέρνηση που τελικά τον υπουργοποίησε, για να προλάβει μετά να εξαγνιστεί και να μετέχει του μυστηρίου της διάσωσης της χώρας τώρα που βγήκε και από τα μνημόνια;  Μέχρι ποιον βαθμό μπορεί να έχει αξιοποιηθεί ο… αξιοποιημένος από το προηγούμενο κόμμα του για να μπορεί να αποδώσει στο καινούριο, το οποίο μόλις ανακάλυψε τις αρετές του και τον άρπαξε για να μη στερηθεί η χώρα τις σπάνιες υπηρεσίες του;

Τέλος, πολύ θα ήθελα να ρωτήσω γιατί κανένας από τους εύκολους στις μετακινήσεις δεν ανακαλύπτει ποτέ το φως το αληθινό στο απέναντι κόμμα, ενόσω αυτό το κόμμα δεν βρίσκεται στην εξουσία αλλά αφού την κατακτήσει.

Τολμώ να σκεφτώ ότι μπορεί να υπάρχει μία ειδική κολυμβήθρα -σαν του Σιλωάμ ας πούμε- στην οποία μπαίνουν οι μετανοούντες και μετανοούσες και βγαίνουν καθαροί, έτοιμοι να ασπαστούν τα ακριβώς αντίθετα απ’ όσα έλεγαν ως τώρα. Μπορεί και τα ίδια με άλλα λόγια.

Αναρωτιέμαι αν μπορούν να αντικειμενικοποιηθούν τα κριτήρια κομματικής μεταπήδησης μήπως υπάρχουν κι άλλοι πρόθυμοι να απαρνηθούν το προηγούμενο κόμμα τους για να πιάσουν στασίδι στην εξουσία και δεν το έχουν καταφέρει ακόμη…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ στις 24 Φεβρουαρίου 2019