ΑΠΟΨΕΙΣ

Αλησμόνητα τα εξευτελιστικά μέτρα της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, κυρίως κατά των μικρομεσαίων οφειλετών-θυμάτων της μνημονιακής περιόδου. Τώρα ξεκινά νέο... πογκρόμ, αυτή τη φορά κατά της μικρής φοροδιαφυγής, με εφαρμογή τεκμηρίων και με ειδική πλατφόρμα για καταγγελίες. 

Πρωτοβουλίες του Ελλάδα 2.0 συνδυάζονται αρμονικά μ’ εκείνες της δεκαετίας του ’90. Είναι πάντως εντυπωσιακό πως εν Ελλάδι αντιμετωπίζεται ως αποκλειστική ατομική ευθύνη των πολιτών το ξετρύπωμα και όσων παίρνουν μαύρα και όσων χειραγωγούν τις τιμές στα ράφια. Βέβαια η στοχοποίηση του υδραυλικού, του καφετζή και του μικρεμπόρου αποτελεί αποδεδειγμένα ατελέσφορη πολιτική, αφού στην παροχή υπηρεσιών η μη έκδοση παραστατικου συμφέρει αμφότερους τους συναλλασσόμενους. Όταν μπαίνουν καινούρια χαράτσια μετακυλίονται στον τελικό καταναλωτή, ανεβάζοντας τον τιμάριθμο.

Ταυτόχρονα, όσοι εισηγούνται τέτοια μέτρα συνήθως παραβλέπουν ότι πάμπολλοι κρατούν τα μαγαζιά τους ανοιχτά επειδή κοντεύουν να συνταξιοδοτηθούν, ότι άλλοι έχουν μόλις ξεκινήσει μία υποσχόμενη εξωστρεφή προσπάθεια και δουλεύουν με χασούρα, κι ότι απροσδιόριστος αριθμός νεόπτωχων επιμένουν στην επιχειρηματικότητα ανάγκης επειδή αδυνατούν να βρουν μισθωτή απασχόληση. Λογική πάντως αυτή η παράβλεψη, δεδομένου ότι όσοι εισηγούνται τέτοια μέτρα συχνά πάσχουν από ιδεοληψίες, ενώ γνωρίζουν αμυδρά τι εστί επιχειρείν στη χώρα μας. 

Ο φόρος επιτηδεύματος, το μηδενικό αφορολόγητο αυτοπασχολουμένων, οι μικρές δυνατότητες δανεισμού, το νομοθετικό χάος, η απαλλαγή απειροελάχιστων μικρών επιχειρήσεων από τον ΦΠΑ αποτελούν ψιλά γράμματα για υψηλόβαθμους κρατικούς λειτουργούς, όπως και για ορισμένους λόγιους και πολιτικούς. Η βαριά φορολόγηση δίχως αντίστοιχη ανταποδοτικότητα απλώς δεν λαμβάνεται υπ’ όψιν τους, καθώς χάρη σ’ αυτήν καταβάλλονται οι παχυλές -για τα ελληνικά δεδομένα- απολαβές τους.

Προφανώς δεν υποστηρίζω τη φοροδιαφυγή: είναι άδικη απέναντι σε μισθωτούς και συνταξιούχους, στερεί πόρους από τον κοινό κορβανά, προκαλεί άνοδο τον φορολογικών συντελεστών εις βάρος των συνεπών φορολογουμένων, προσφέρει στρεβλό ανταγωνιστικό πλεονέκτημα σε όσους την ασκούν. 

Ωστόσο, τα έσοδα της μικρής φοροδιαφυγής δαπανώνται βασικά εντός της χώρας, όπου συνεισφέρουν στην κυκλοφορία του χρήματος και φορολογούνται (έστω εν μέρει) μέσω του ΦΠΑ και των υπόλοιπων έμμεσων φόρων. 

Από την άλλη μεριά, το κράτος εμφανίζεται μονίμως ανίκανο να πιάσει την πραγματικά γερή μπάζα από τη διαφθορά, το λαθρεμπόριο καυσίμων και τις τριγωνικές συναλλαγές των μεγάλων ομίλων, η οποία όχι μόνο επιβαρύνει το κόστος ζωής, μα και φυγαδεύεται ολάκερη στο εξωτερικό. Αναμφίβολα υπάρχουν ελεύθεροι επαγγελματίες που φοροδιαφεύγουν χοντρά, αλλά είναι εύκολο να εντοπιστούν μέσα από τα τεκμήρια διαβίωσης. Όχι ξανά Προκρούστης.

Ήδη αρκετοί θυμήθηκαν τις προεκλογικές φορομπηχτικές δηλώσεις Κατρούγκαλου και πόσο αυτές στοίχισαν στο ΣΥΡΙΖΑ. Δε πειράζει όμως • πέραν των διαθεσίμων για επιδόματα που διοχετεύονται στην εσωτερική κατανάλωση, το «άσπρισμα» της παραοικονομίας και ο όποιος συνεπακόλουθος πληθωρισμός επίσης αυγατίζουν το ονομαστικό ΑΕΠ, με αποτέλεσμα να μειώνεται ως ποσοστό του το δημόσιο χρέος. Έστω τεχνητά.