Με eighties δεν κρατιέται το 6%
H κυβέρνηση ανέστειλε για φέτος την εισφορά αλληλεγγύης από τους ελεύθερους επαγγελματίες και τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα, με το σκεπτικό ότι αυτοί επλήγησαν περισσότερο από την ύφεση λόγω του COVID-19.
Λογικό ακούγεται. Στον ιδιωτικό τομέα ήταν που έπεσαν τα κορμιά και ποιος ξέρει που βρισκόμαστε ακόμη. Και ακριβώς εκεί, βγήκε η Φώφη Γεννηματά, σε απευθείας σύνδεση με το ΠΑΣΟΚ των eighties, και ζήτησε να γίνει το ίδιο και για τους δημόσιους υπαλλήλους. Όχι επειδή απώλεσαν κάτι από το εισόδημά τους τους τελευταίους οκτώ μήνες -αυτό δεν τολμάει να το πει ούτε η ΑΔΕΔΥ- αλλά επειδή υπέστησαν περικοπές «όλα αυτά τα χρόνια». Δηλαδή, η μπάλα στην κερκίδα. Γιατί αν ανοίξουμε το κουτάκι με το ποιοι επλήγησαν «όλα αυτά τα χρόνια», θα βγουν από μέσα και οι συνταξιούχοι που είχαν ακριβώς τις ίδιες περικοπές με τους δημόσιους υπαλλήλους. Οπότε, ειλικρινέστερο θα ήταν να πει ευθέως η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ «μοιράστε χρήμα στο λαό», παρά να μας το φέρνει γύρω γύρω και να μας ανεβάζει την πίεση.
Θα ήταν ακόμη μία κολακεία κοινωνικής ή επαγγελματικής ομάδας, από τις πολλές που κυκλοφορούν στον δημόσιο λόγο, εάν δεν αποτελούσε καταγραφή της αδυναμίας του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ -πείτε το όπως θέλετε- να ανταποκριθεί σε ό,τι του φωνάζει η πραγματικότητα. Όχι να το αντιληφθεί! Έξυπνοι άνθρωποι είναι, μεγαλωμένοι μέσα στους μηχανισμούς της πολιτικής. Κάποιοι από αυτούς άλλη δουλειά δεν έκαναν στη ζωή τους. Αυτό έμαθαν, δεν γίνεται να μην αντιλαμβάνονται τίποτε απ’ όσα συμβαίνουν γύρω τους. Αντιλαμβάνονται! Αλλά είναι πολιτικά οκνηροί. Δεν αντέχουν τις μεγάλες αλλαγές τώρα στα γεράματα. Γι’ αυτό, αντί να προσπαθήσουν να μετασχηματίσουν το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ σε ένα σύγχρονο κόμμα που θα ανταποκριθεί στις ανάγκες της ζώσας κοινωνίας, παίζουν καθυστέρηση. Ο καιρός να περνάει μέχρι να καταθέσουν τα χαρτιά για την σύνταξη. Το μαγαζί να υπάρχει για να τους κολλάει τα ένσημα.
Αλλά δεν είναι βέβαιο ότι το μαγαζί θα υπάρχει. Αυτό το 5-6% ψηφοφόρων που δεν πέρασε στο απέναντι πεζοδρόμιο για να φιλήσει το χέρι του Τσίπρα, δεν έχει απαραιτήτως διαθέσεις πολιτικού μαζοχισμού. Δεν υπέγραψε συμβόλαιο ισόβιας δέσμευσης με το κόμμα. Όσο αυτό θα επιλέγει να φέρει πίσω τους χαμένους ψηφοφόρους κολακεύοντας φθηνά ένστικτα, τόσο θα κινδυνεύει να χάσει και εκείνους που έχει. Μένοντας στο συγκεκριμένο παράδειγμα: Στο Δημόσιο όλοι γνωρίζουν ότι δεν υπήρξαν οι χαμένοι της κρίσης. Γνωρίζουν ότι, ενώ η χώρα έφθασε στο χείλος της χρεοκοπίας εξαιτίας και του υπερτροφικού δημόσιου τομέα, κανένας φορέας δεν καταργήθηκε και κανένας εργαζόμενος δεν απολύθηκε. Δεν ολοκληρώθηκε καν η απογραφή. Απλώς, κάποιοι το εκτιμούν και κάποιοι όχι. Αυτοί που το εκτιμούν, δεν θα πουλήσουν τη ψήφο τους για την εισφορά αλληλεγγύης. Αυτοί που δεν το εκτιμούν και μπορούν να την πουλήσουν, βρίσκονται εδώ και χρόνια στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εγγυητής για την Ελλάδα του λαϊκισμού, της συναλλαγής και της μιζέριας. Το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να γίνει. Και κυρίως, δεν επιτρέπεται να γίνει.
Το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ θα έχει ρόλο μόνο εάν αποφασίσει να γίνει ένα σύγχρονο κεντρώο κόμμα. Χωρίς ενοχές για το χαμένο όραμα του σοσιαλισμού και χωρίς δεσμεύσεις από τα συνθήματα του παρελθόντος.
Κεντρώο κόμμα δεν σημαίνει κρατάω τη μεζούρα και προσπαθώ να τηρήσω ίσες αποστάσεις. Σημαίνει ότι δεν ετεροπροσδιορίζομαι. Μπορεί να βρίσκομαι και «δεξιότερα» από τη Νέα Δημοκρατία και «αριστερότερα» από τον ΣΥΡΙΖΑ εφόσον οι θέσεις μου ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Θέτουν σε κίνηση την Οικονομία, παράγουν πλούτο, εξυπηρετούν την εθνική άμυνα, προστατεύουν την δημόσια ασφάλεια, υποστηρίζουν την δημόσια εκπαίδευση. Λίγο-πολύ, αυτό που κάνει ο Μακρόν. Γιατί κάποιες πολιτικές δεν είναι ούτε «αριστερές» ούτε «δεξιές». Είναι απλώς λογικές.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 11 Οκτωβρίου 2020
