Και στην ακραία κρίση -τον πόλεμο όπως χαρακτήρισε τη νέα μας καθημερινότητα ο ίδιος ο πρωθυπουργός- οι άνθρωποι φαίνονται.

Οι κανονικοί, οι ευαίσθητοι, οι υπεύθυνοι, οι… ανθρώπινοι άνθρωποι. Και οι ανάξιοι να λογίζονται άνθρωποι φαίνονται. Υψώνουν ανάστημα, ανασκουμπώνονται, δράττονται της ευκαιρίας να διαπρέψουν για ακόμη μία φορά. Δεν διστάζουν να εκμεταλλευτούν τη συγκυρία για να χαρούν στην αναμπουμπούλα, παριστάνοντας τα πρόβατα.

Ο άνθρωπος θα μείνει σπίτι όσο περισσότερο μπορεί, αλλά θα ενδιαφερθεί και για την κατάσταση του συνανθρώπου του. Θα τηλεφωνήσει, θα στείλει μήνυμα, θα επικοινωνήσει για να μάθει αν ο συνάνθρωπος που ενδεχομένως ανήκει σε ευαίσθητη ομάδα χρειάζεται κάτι. Ο άλλος, ο απάνθρωπος, θα πάει στο σούπερ μάρκετ και θ’ αδειάσει το ράφι με τα αντισηπτικά σαν να είναι ο μόνος που τα χρειάζεται. Σκασίλα του για τον συμπολίτη του που έρχεται από πίσω. Ας ξαναδοκιμάσει την τύχη του. Δεν βαριέσαι, και τι με νοιάζει εμένα, ας ήταν πιο γρήγορος να τα πάρει αυτός, είναι τα ακράδαντα επιχειρήματα του ασυνείδητου που έχει θεωρητικοποιήσει κιόλας τη στάση του.

Αφού τ’ αποθηκεύσει θα βγει να περπατήσει στην παραλία, γιατί δεν μπορεί να κλειστεί σπίτι του -άλλωστε ο ίδιος νιώθει μια χαρά, τι αξία έχει πώς νιώθουν οι άλλοι; Αφού μπορεί και αφού δεν απαγορεύεται ρητά (εφόσον απαγορευτεί θα τα βάλει με το «φασιστικό κράτος» αλλά μέχρι τότε κάπου πρέπει να διοχετεύσει την επαναστατικότητά του) θα κάνει και τις βόλτες του, δεν θα βγάλει αυτός το φίδι από την τρύπα.

Ο εργαζόμενος άνθρωπος θα λάβει όλα τα ενδεδειγμένα από τους ειδικούς μέτρα ώστε να λειτουργεί με ασφάλεια στο χώρο εργασίας του. Θα κάνει ό,τι χρειαστεί για να προστατεύει ή και να καλύψει τους συναδέλφους του που ενδέχεται ν’ ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες. Ο άλλος θ’ αξιοποιήσει την αναταραχή για να βάλει τρικλοποδιά στο συνάδελφο.

Ο επιχειρηματίας άνθρωπος θα βοηθήσει τους εργαζομένους του να δουλέψουν από το σπίτι τους, διευκολύνοντας την τηλεργασία. Θα δώσει τις άδειες σ’ αυτούς που τις δικαιούνται, θα συνεργαστεί με τους υπόλοιπους και θ’ ασχοληθεί προσωπικά με τυχόν εργαζομένους που δεν έχουν δικαίωμα στην άδεια αλλά απόλυτη ανάγκη να λείπουν αυτές τις μέρες από την εργασία τους. Ο άλλος θα βρει την ευκαιρία να «αδειάσει» την επιχείρησή του από επιπλέον εργαζόμενους, ρίχνοντας το φταίξιμο στην κρίση του κορονοϊού. Θα προσπαθήσει να αποφύγει τις άδειες μετ’ αποδοχών, θα στριμώξει όσο μπορεί τον εργαζόμενο, θα βρει τρόπο να προσθέσει βαθμό δυσκολίας στις δύσκολες στιγμές που όλοι περνάμε. Ευτυχώς γι’ αυτούς τους πρακτικούς εργοδότες, το αρμόδιο υπουργείο ανακοίνωσε ότι θα εξαιρεθούν από οποιαδήποτε έκτακτη χρηματοδότηση.

Αυτή η δύσκολη και πρωτόγνωρη διαδικασία θα τελειώσει (μέσα Μαΐου όπως λένε οι επιστήμονες, που προτιμάμε με καθαρά ψυχολογικά κριτήρια) και το στοίχημα είναι όταν ξαναμετρηθούμε να είμαστε περισσότερο άνθρωποι.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 22 Μαρτίου 2020