Το προαπαιτούμενο είναι να φτάσουμε εκεί και το σίγουρο ότι τίποτε δεν θα είναι όπως πριν. Αυτός ο ιός θα τα αλλάξει όλα και ευχόμαστε να είμαστε εδώ για να το διαπιστώσουμε. Δεν θα είναι όλα χειρότερα.

Θα έχουμε μάθει να εκτιμούμε πράγματα που μέχρι τώρα θεωρούσαμε αυτονόητα -όπως το να κλείσουμε πίσω μας την πόρτα και να βγούμε να μας χτυπήσει το αεράκι χωρίς μάσκα, γάντια και αντισηπτικό. Να μπούμε στο σούπερ μάρκετ και να σουλατσάρουμε στους διαδρόμους αναζητώντας προσφορές και διαβάζοντας τις ετικέτες. Θα σεβαστούμε τη δυσκολία της δουλειάς στο ταμείο και δεν θα βιαζόμαστε ανεξήγητα κάθε φορά που φτάνουμε εκεί.

Θα δούμε αλλιώς τον νοσοκομειακό γιατρό που μέχρι τώρα θεωρούσαμε «λίγο» για να του εμπιστευτούμε τα σοβαρά προβλήματα της υγείας μας, γι’ αυτό και όταν είχαμε την οικονομική άνεση επιλέγαμε τη νοσηλεία στην κλινική. Θα δούμε με άλλο μάτι και τη δουλειά του νοσηλευτή. Άσε που τους χειροκροτήσαμε και τους δύο όταν κρεμόμασταν απ’ τα χέρια τους. Πώς παίρνει κανείς πίσω τα εύσημα που τόσο απλόχερα απένειμε;

Θα προσπαθήσουμε να συνέλθουμε και από τις σφοδρές οικονομικές επιπτώσεις της υγειονομικής κρίσης. Να χωνέψουμε την καταστροφή που θα έχουν επιφέρει στα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις που γλίτωσαν από τα μνημόνια και τόλμησαν να αισιοδοξήσουν προ οκταμήνου ότι μπορεί και να ανακάμψουν…

Θα μάθουμε να μένουμε σπίτι με όλους τους συγκατοίκους μας, μετά τη βίαιη προσαρμογή που επέβαλε η ανάγκη του αυτοπεριορισμού για να περιοριστεί η διασπορά του ιού.

Θα πάψει να είναι αόρατη η καθημερινή παρουσία στη ζωή μας παππούδων και γιαγιάδων καθώς και αυτό που κάνουν με τα εγγόνια τους. Ούτε απλό είναι ούτε αυτονόητο.

Θα επιστρέψουμε σε κανονικό εργασιακό καθεστώς όσοι θα έχουμε ακόμη δουλειά ή όσοι θα καταφέρουμε να επιβιώσουμε από τους περίπλοκους συνδυασμούς εκ περιτροπής εργασίας και ψαλιδίσματος ακόμη και στο μισό του μισθού. Ρυθμίσεις που χωρίς έλεγχο θα αφήσουν κάποιους επιχειρηματίες να μοιράσουν μόνο μεταξύ των εργαζομένων τα σπασμένα του COVID-19. Όπως έκαναν και πριν από ένδεκα χρόνια.

Θα καταφέρουμε να δείχνουμε εμπιστοσύνη στο κράτος ότι μπορεί και να τα καταφέρει, αρκεί να μη διστάζει να λαμβάνει ακόμη και δυσάρεστες αποφάσεις βασισμένο στη γνωμοδότηση ειδικών και όχι γυρολόγων. Μπορεί και να αναζητήσουμε καμιά φορά στον καθρέφτη την ευθύνη για ό, τι δεν γίνεται σωστά. Ίσως και να παραδεχτούμε πως όταν επιχειρούμε να ξεγελάσουμε το κράτος μπορεί τελικά να λειτουργούμε σε βάρος μας. Για παράδειγμα το να βγάλεις το χρυσόψαρο βόλτα για να τη φέρεις στην ΕΛΑΣ εν μέσω πανδημίας είναι όπως το να χτίζεις αυθαίρετο πάνω σε ρέμα σε καιρό ειρήνης.

Αυτό που δεν θα αλλάξει ποτέ θα είναι οι συνωμοσιολόγοι και οι θεωρίες τους που προσαρμόζονται εύκολα σε κάθε τι που ζητά εξήγηση, μ’ έναν τρόπο τόσο ανορθόδοξο που μπορεί να προκαλέσει από ασυγκράτητο γέλιο μέχρι αδιόρατη θλίψη. Ευτυχώς δεν έχουν όλοι το… ταλέντο και τα μέσα ή δεν πέφτουν όλοι στις συγκυρίες που θα τους αναδείκνυαν ηγέτες. Πόσους Τραμπ, Σαλβίνι Μπολσονάρο και Ερντογάν ν’ αντέξει ο πλανήτης;

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 29 Μαρτίου 2020