Νέα Δημοκρατία είναι η ΔΑΚΕ, όχι ο Μητσοτάκης
H Ελλάδα θα γίνει κανονική ευρωπαϊκή χώρα όταν στην κυβέρνηση θα εναλλάσσονται η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη με το ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου. Όχι απαραίτητα με αυτούς τους αρχηγούς αλλά με ό,τι αυτοί εκπροσωπούν. Δηλαδή μια Νέα Δημοκρατία που δεν θα είναι βεριτάμπλ Νέα Δημοκρατία και ένα ΠΑΣΟΚ που δεν θα είναι τυπικό ΠΑΣΟΚ. Τίποτε από τα δύο δεν πρόκειται να συμβεί.
Η ευτυχία της Μεταπολιτευτικής Ελλάδος υπήρξε το γεγονός ότι ο δικομματισμός (που γενικώς είναι μια χαρά, μόνο που μέχρι να το καταλάβουμε φάγαμε παραμύθι με τη σέσουλα…) είχε ως πόλους κόμματα αφοσιωμένα στην Δημοκρατία και στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Που μπορεί κατά περιόδους να μπήκαν στον πειρασμό να εξαντλήσουν τα όρια της εκτελεστικής εξουσίας αλλά γνώριζαν τους κανόνες του πολιτεύματος και δεν έστησαν παρακρατικούς μηχανισμούς για να ελέγξουν «τους αρμούς της εξουσίας». Η δυστυχία της υπήρξε το γεγονός ότι και στα δύο κόμματα, οι μεταρρυθμιστές παρέμειναν μειοψηφία. Αυτό εκδηλώθηκε ασύγχρονα, με την έννοια ότι το ΠΑΣΟΚ έζησε την δημαγωγική περίοδό του όταν στη Νέα Δημοκρατία ηγούντο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Μητσοτάκης, ενώ η Νέα Δημοκρατία κατέφυγε στον λαϊκισμό του Έβερτ και του Κώστα Καραμανλή για να αντιμετωπίσει τον ΠΑΣΟΚ του Σημίτη. Πάντως, και στα δύο κόμματα, οι μεταρρυθμιστές ποτέ δεν μπόρεσαν να επιβάλουν το πρόγραμμά τους. Στην καλύτερη περίπτωση, εξασφάλισαν ανοχή από τους ψηφοφόρους. Και αυτό υπό δύο προϋποθέσεις. Πρώτον, ότι το ο αρχηγός εγγυάτο τη νίκη του κόμματος, άρα και την συμμετοχή στη νομή της εξουσίας (διορισμοί, προσλήψεις, επιδόματα, πρόωρες συντάξεις γενικώς την λεηλασία του προϋπολογισμού). Και δεύτερον, ότι οι μεταρρυθμίσεις θα ήταν ελεγχόμενες, όχι ιδιαιτέρως ενοχλητικές και αρκετά ελαστικές ώστε να μπορούν και να μην εφαρμόζονται. Αυτή ήταν η άρρητη σύμβαση που συνήψαν ηγεσία και ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας το 1989 και το 1990, ηγεσία και ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ το 1996 και το 2000. Και όπως φάνηκε με την ασφαλιστική μεταρρύθμιση Γιαννίτση, εάν τα όρια παραβιάζονταν, το «βαθύ κόμμα» είχε δικαίωμα υπαναχώρησης.
Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα και σήμερα με τη Νέα Δημοκρατία. Ο αντιμνημονιακός τυχοδιωκτισμός τής επέτρεψε να ξεφορτωθεί αρκετή σαβούρα αλλά αυτό δεν απολύμανε την πολιτική της ταυτότητα. Το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων της όχι μόνο παριστάνει ότι δεν κατάλαβε τι συνέβη στη χώρα κατά την πενταετία 2004-2009 αλλά, εάν μπορούσε, θα ξαναέφερνε τον Καραμανλή για να επαναλάβει τα ίδια. Γι΄ αυτούς, ο Μητσοτάκης είναι ξένο σώμα που, όμως, κερδίζει τις εκλογές. Όσο μπορεί να διαχειρίζεται αποτελεσματικά την καθημερινότητα (Έβρος, COVID-19) έχει καλώς. Εάν τολμήσει να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις, πρώτα η κομματική βάση θα βγει στο αντάρτικο. Νέα Δημοκρατία είναι η ΔΑΚΕ, όχι ο Μητσοτάκης.
Με το ΚΙΝΑΛ τα πράγματα είναι χειρότερα. Απλή αριθμητική! Για να ξαναγίνει κοινοβουλευτικά υπολογίσιμο, πρέπει να φέρει πίσω εκείνους που το εγκατέλειψαν για τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά αυτός ο κόσμος δεν έφυγε επειδή ξαφνικά το ΠΑΣΟΚ έγινε «δεξιό» - αυτός είναι ο φερετζές - και θα επανέλθει εάν ο Μαλέλης το ξανακάνει «αριστερό». Έφυγε επειδή του έκοψαν τον δρόμο για την κουζίνα. Η φυσική θέση του είναι στον ΣΥΡΙΖΑ γιατί στο πολιτικό σύστημα ο ΣΥΡΙΖΑ εκπροσωπεί πλέον το κρατικοδίαιτο σύστημα αφαίμαξης της οικονομίας. Συνεπώς, ή αυτός θα αλλάξει προτεραιότητες–πράγμα αδύνατο- ή το ΚΙΝΑΛ θα γίνει ΣΥΡΙΖΑ – δηλαδή ακόμη χειρότερα. Και όσο ο Μητσοτάκης θα εφαρμόζει κεντρώες πολιτικές, τόσο θα φέρνει το ΚΙΝΑΛ σε ασφυξία. Γιατί αυτό το 6% που παρέμεινε ΠΑΣΟΚ, κεντρώο είναι. Και με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει ούτε καλημέρα.
* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 12.07.2020
