ΑΠΟΨΕΙΣ

Χωρίς καμιά πρακτική σημασία ακούγαμε για τρεις ημέρες (όποιος είχε υπομονή να ακούει) εκατέρωθεν προσβολές και πολλά αυθαίρετα συμπεράσματα. Δυστυχώς θυμηθήκαμε το τραγικό γεγονός που συνέβη στα Τέμπη και πιστεύω ο καθένας και η καθεμία ειλικρινά στεναχωρήθηκε και δάκρυσε.

Αλλά το 2024 δεν είναι 2012 και οι «αγανακτισμένοι» δεν θα υπάρξουν ξανά. Άλλωστε αναφερόμενος στην περίπτωση του πραξικοπήματος του Ναπολέοντα του Γ’, ανιψιού του Ναπολέοντα Βοναπάρτη ο συν. Μάρξ έγραψε: «Ο Χέγκελ λέει κάπου ότι όλα τα γεγονότα και οι προσωπικότητες της ιστορίας εμφανίζονται ξανά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ξέχασε να προσθέσει: την πρώτη φορά ως τραγωδία, τη δεύτερη ως φάρσα». «Αυτοί που δεν θυμούνται το παρελθόν είναι καταδικασμένοι να το επαναλάβουν» φέρεται να έχει πει ο φιλόσοφος George Santayana.

Ποιος θα έχει τον ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ, των ΑΝΕΛ και της ΧΑ του 2012 στην επανάληψη το 2024 είναι επίσης συζητήσιμο. Το αίτημα να έχουμε παρατηρητές στις εκλογές, που ήταν απαραίτητο το 1946 με τον εμφύλιο, θα καταλήξει φάρσα το 2024. Πιθανόν φοβούνται ότι με την επιστολική ψήφο θα έχουν μείωση των ποσοστών τους όσοι κάνουν κάθε προσπάθεια να δυσκολέψουν την ψήφο των Ελλήνων πολιτών. Άλλοι; Δεν θυμούνται και προσπαθούν να δείξουν ότι φωνάζουν περισσότερο.

Αναμφίβολα το γεγονός ότι εμφανίστηκε την πρώτη ημέρα μετά την τραγωδία μία παραποιημένη συνομιλία πρέπει να εξεταστεί. Άλλαξε η εικόνα της όλης υπόθεσης; Κατά τις πηγές η πραγματική συνομιλία είναι:

«- Η Λάρισα ακούει;

- Ακούει. Με 47 νούμερο περνάτε κόκκινο φωτόσημο εξόδου έως είσοδο, φωτόσημο εισόδου Νέων Πόρων.

- Ευχαριστούμε πολύ».

Δηλαδή; Έδωσε ο αρμόδιος -που είχε αφεθεί μόνος για να αγοράσει κάποιος σουβλάκια στο παιδί του και έφυγε νωρίτερα, εντολή να φύγει το μοιραίο τραίνο. Και μετά το άφησε στην τύχη του που ήταν μαύρη και άραχνη. Τι περισσότερο θέλουμε;

Αυτονόητα η κατάσταση των ηλεκτρονικών υποδομών ήταν σε μαύρο χάλι. Αυτό όμως το ήξεραν όλοι -διοίκηση και υπάλληλοι- και έπρεπε να πάρουν τα μέτρα τους. Όπως δεν πρέπει να τρέχεις με 100 στον στενό δρόμο με στροφές, ούτε κάνεις προσπεράσεις με χίλια λέγοντας «ας φτιάξουν τους δρόμους και μετά βλέπουμε» ή δεν διπλοπαρκάρεις λέγοντας «ας φτιάξουν πρώτα πάρκινγκ» έτσι θα έπρεπε δεδομένης της κατάστασης των ηλεκτρονικών μέσων να υπάρχει αυξημένη πρόνοια. Δυστυχώς δεν υπήρχε. Μου φαίνεται επίσης τραγικό να έχουν τα αεροπλάνα και τα πλοία ραντάρ και να μην έχουν τα τρένα.

Ποιος φταίει; Καταρχήν το κομματικό σύστημα που επιβραβεύει τέτοιες συμπεριφορές. Οι «νέο-αγανακτισμένοι» που πιστεύουν ότι θα κερδίσουν επιβραβεύοντας συμπεριφορές όπως οι παραπάνω προσπαθούν να φωνάξει ο καθένας περισσότερο. Αλλά το 2012 η κατάσταση της οικονομίας μας οδήγησε όλους σε άσχημη καθημερινότητα. Τώρα η αναμφίβολη λύπη και στεναχώρια δεν θα γίνει αλλαγή πολιτικής κατεύθυνσης.

Και αντί να ασχοληθούμε με το μέλλον και την πολιτική για την ΕΕ θα ασχολούμαστε με άλλα. Μία κοινωνία που το 1989 αντί να ασχολείται με την κατάρρευση του κομμουνιστικού μοντέλου ασχολούταν με ξεματιάστρες και καλόγερους αποτελεί τον πραγματικό κίνδυνο. Είπαμε «αυτοί που δεν θυμούνται το παρελθόν είναι καταδικασμένοι να το επαναλάβουν». Εμείς τι φταίμε…