Η λογική έστριψε στη γωνία, έλεγε πολλά χρόνια πριν καλός φίλος και ακέραιος άνθρωπος ο οποίος έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο δίχως να εξηγήσει τη… φυγόκεντρο τάση της λογικής. Χωρίς να πέφτω λοιπόν από τα σύννεφα που τα επιχειρήματα έχουν χάσει το ρόλο τους κι ο διάλογος γίνεται με κραυγές και λεκτικές επιθέσεις μέσω των κοινωνικών δικτύων, θα επιχειρήσω να καταφύγω σε αυτά για να εξηγήσω γιατί με ενόχλησε το σποτ του ΣΥΡΙΖΑ για τους δημοσιογράφους.

Το θεωρώ ατυχές, χονδροειδές και προσβλητικό για πέντε συν έναν λόγους:

Τσουβαλιάζει. Μέμφεται συλλήβδην μία ολόκληρη επαγγελματική τάξη και τη ρίχνει στο λάκκο των λεόντων γιατί έτσι. Γιατί -νομίζει ότι-τον βολεύει ως αξιωματική αντιπολίτευση να ξεμπερδέψει μια και καλή μαζί τους.

Αθωώνει. Όταν βάζεις στο στόχαστρο το σύνολο δεν ενοχοποιείς μόνο τους αθώους αλλά, κυρίως αθωώνεις τους ένοχους. Και όσοι δεν κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας ούτε μας εκφράζει ο συντεχνιακός λόγος που απηχεί το γνωστό ρητό για τον κόρακα και του κοράκου το μάτι, ξέρουμε ότι υπάρχουν ομοϊδεάτες της τύπισσας που στάζει μέλι για τον πρωθυπουργό μας όσο περισσότερα πενηντάευρα αγγίζει, αλλά καλύπτονται επαρκώς πίσω από το «όλοι ίδιοι είναι».

Καταργεί τον έλεγχο. Χωρίς να είμαι οπαδός της συνωμοσιολογίας, το αντίθετο μάλιστα, θα έλεγα ότι όσα προέκυψαν και ερευνώνται για τη δράση του ζεύγους Καμμένου ή τους διαλόγους Παππά-Μιωνή οδηγούν εύκολα στη σκέψη ότι ήταν πολύ χρήσιμο να ισοπεδωθεί ολόκληρος ο δημοσιογραφικός κλάδος προκαταβολικά. Έτσι όσοι αποκαλύπτουν, συζητούν ή σχολιάζουν τα κακώς κείμενα της προηγούμενης κυβέρνησης θα είναι από πριν ξεδοντιασμένοι.

Δεν σέβεται την εργασία. Αυτοί που «τα ακούνε» είναι όσοι δουλεύουν ατέλειωτες ώρες με μπλοκάκι για να βγει κι αυτός ο μήνας, οι συνάδελφοι της Ελευθεροτυπίας που βλέπουν τις τράπεζες να τους προσπερνούν, εμείς της Μακεδονίας που περιμένουμε ακόμη το επίδομα αφερεγγυότητας γιατί η προηγούμενη ιδιοκτησία μάς οφείλει 17 μισθούς και όσοι μπήκαν σε αναστολή τον καιρό της πανδημίας κι ας χρηματοδοτήθηκαν τα μέσα στα οποία εργάζονται. Οι άλλοι, οι πολυτελείας, δεν συνομιλούν με τον καθένα, πόσο μάλλον με όποιον νομίζει ότι μπορεί να τους κριτικάρει.

Υποθάλπει τον κοινωνικό αυτοματισμό. Αφού κυκλοφορεί εδώ και τουλάχιστον δύο δεκαετίες το γνωστό σύνθημα για τους «αλήτες ρουφιάνους δημοσιογράφους» δεν πειράζει να πυροβολείς τον πυροβολημένο. Το πολύ-πολύ να πολλαπλασιαστούν όσοι θεωρούν όλους τους δημοσιογράφους πουλημένους.

Υποβαθμίζει το θεσμικό της αξιωματικής αντιπολίτευσης: Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε να θίξει την άρνηση της κυβέρνησης να δώσει στη δημοσιότητα τα ποσά που έλαβε κάθε μέσο για τις καμπάνιες Μένουμε σπίτι και Μένουμε ασφαλείς, στο στόχαστρό του θα έπρεπε να είναι η κυβέρνηση. Ο λόγος του μετράει, αξιωματική αντιπολίτευση είναι.

Άλλος όμως ήταν ο στόχος της Κουμουνδούρου, γι’ αυτό ορθώς καταδίκασαν το σποτ οι δημοσιογραφικές ενώσεις κι ας αρνούνται να το πάρουν πίσω οι εμπνευστές του.

Όσο για τους δημοσιογράφους που αναρωτιούνται για την ευθιξία των συναδέλφων τους απέναντι στο σποτ του ΣΥΡΙΖΑ, θα τους απαντούσα πως δικαίωμα στην αναισθησία έχουν μόνο τα τρολ του διαδικτύου που πωλούν ντεμέκ ιδεολογία έναντι ισχνής αμοιβής.

Κανείς μας δεν μένει αλώβητος από τη λάσπη στον ανεμιστήρα… Αλλά και το ηθικό πλεονέκτημα όταν το σπαταλάς τελειώνει. Δεν είναι σαν τα πέντε ψωμιά και τα δύο ψάρια του Ιησού που τάισαν χιλιάδες.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 28 Ιουνίου 2020