ΑΠΟΨΕΙΣ

Η συνηθέστερη παρενέργεια ενός ρουσφετιού είναι η αχαριστία. Ο ευεργετημένος ασφυκτιά κάτω από τη σκέψη πως δεν άξιζε ο ίδιος και ότι μόνο χάρη στην εύνοια του ισχυρού προστάτη του πέτυχε το σκοπό του.

Παράλληλα, νιώθει ιδιαίτερα άβολα με το βάρος της υποχρέωσης που κουβαλά ως αντάλλαγμα προς τον… εκ Κορώνης μπάρμπα του και φλέγεται να απαλλαγεί από την αίσθηση της οφειλής.

Φθονώντας τον ευεργέτη του, αφενός προσπαθεί να πείσει τους άλλους ότι εξυπηρετήθηκε δικαιωματικά κι όχι χαριστικά και αφετέρου απαντά στο ερώτημα που του θέτει ο κακός του εαυτός: Ποιος είναι αυτός που μπόρεσε να με ευεργετήσει; Πώς εξασφάλισε την ευχέρεια να κάνει χάρες και με ποιο δικαίωμα χρησιμοποιεί τις χάρες, για να με υποχρεώσει;

Από την άλλη, η συνηθέστερη παρενέργεια της εξουσίας είναι η αλαζονεία. Η δυνατότητα που προσφέρεται στον κάτοχο της εξουσίας να ευνοεί ή να αδικεί, να ανεβάζει ή να κατεβάζει, να λύνει ή να δένει, έχει ως συνέπεια να του προσδίδει την αίσθηση της υπεροχής και της ισχύος. Η αλαζονεία γεννιέται με την εξουσία και τροφοδοτείται από την κολακεία των πρόθυμων αυλικών.

Το πόσο πολύ η εξουσία αλλοιώνει τις συμπεριφορές των ανθρώπων -εκείνων που την ασκούν και των άλλων που προσδοκούν να την εκμεταλλευτούν- φαίνεται και από το γεγονός ότι φτάνουμε στο σημείο να θεωρούμε την εξουσία ακόμη και ως… αφροδισιακό -αυξάνει λένε και τις κατακτήσεις των εξουσιαστών.

Η αλαζονεία στρεβλώνει τόσο τις σκέψεις των ανθρώπων που προσβάλλει, που τους κάνει να νιώθουν σίγουροι ότι η καρέκλα τους θα είναι παντοτινή και η εξουσία τους αιώνια. Ότι πάντα θα είναι περίοπτοι και πάντα θα τους θαυμάζουν και θα τους κολακεύουν.

Η λαϊκή σοφία καταγράφει την επίπτωση στο χαρακτήρα του ρουσφετιού στον παράτυπα ευνοημένο με τη φράση: «Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος», ενώ νουθετεί τον αλαζόνα εξουσιαστή με τη ρήση: «Όσο είσαι καβάλα στο άλογο, χαιρέτα τους πεζούς, για να σε χαιρετούν κι αυτοί όταν ξεπεζέψεις».

Κι επειδή τίποτα δεν μπορεί να μη γίνεται χειρότερο, σκεφτείτε τις σοβαρές παρενέργειες που επέρχονται στον ψυχισμό ενός ανθρώπου με τη συνύπαρξη αχαριστίας και αλαζονείας. Αναλογιστείτε κάποιον δηλαδή που, ενώ φθονεί εκείνον που τον ευνόησε, καταλαμβάνει μία θέση εξουσίας και νιώθει ικανός να τον εκδικηθεί και να τον πληγώσει, που είχε κάποτε τη δυνατότητα να τον ευεργετήσει.

ΥΓ. Όποιος-α βλέπει τον εαυτό του στο σχόλιο, έχει δίκιο. Αυτός-ή ήταν η αφορμή.