Το ακούς παντού. Στη στάση του ΟΑΣΘ, στο σούπερ μάρκετ, στο ασανσέρ της πολυκατοικίας. Ο κορονοϊός δεν υπάρχει. Τον ανακάλυψαν κάποιοι για να μας κάνουν ό,τι θέλουν. Να μας βάλουν τσιπάκι, να μας κλείσουν τις εκκλησίες, να μας στερήσουν τις παραλίες, να μας κόψουν τις πλατείες. 

Το απογοητευτικό είναι ότι συνεχίζεις να το ακούς ενόψει της επόμενης φάσης, αυτής της επανεκκίνησης εστίασης και τουρισμού μετά το γενικό λουκέτο λόγω υγειονομικής κρίσης. Δύο μήνες και κάτι που μόλις αφήσαμε πίσω μας. Δύο μήνες πρωτόγνωροι, στοιχειωμένοι από την καθημερινή ανακοίνωση κρουσμάτων και αριθμού νεκρών. Με τις λεπτομερείς αναφορές γιατρών, νοσηλευτών από το μέτωπο. Αλλά και με τις εμπειρίες ασθενών που δεν δίστασαν να μιλήσουν. «Δεν είναι μία απλή γρίπη, νιώθεις ότι πνίγεσαι», ήταν η κοινή επωδός όσων έζησαν με τον κορονοϊό για πολλές μέρες. Πιο σκληρές θα ήταν σίγουρα οι μάχες που δεν θα μας διηγηθεί κανείς γιατί οι άνθρωποι που τις έδωσαν συγκαταλέγονται μεταξύ των περίπου 170 θυμάτων του ιού στη χώρα μας.

Κι είναι προσβλητικές για τη μνήμη αυτών των συνανθρώπων μας, ανεξαρτήτως ηλικίας αφού κανείς δεν αποφασίζει για κανέναν πόσα χρόνια ζωής τού είναι αρκετά, άπασες οι θεωρίες μη ύπαρξης του ιού. Άλλο τόσο προσβλητικές είναι οι ψευδείς ειδήσεις που κυκλοφορούν ανάμεσά μας, ψιθυριστά στην αρχή, με υψωμένη τη φωνή τελευταία, ότι κάποιοι (το υποκείμενο στα fake news ποτέ δεν είναι συγκεκριμένο) τηλεφωνούν σε συγγενείς νεκρών μόλις μάθουν το τετελεσμένο και τους προτείνουν να δηλώσουν τον μεταστάντα ως θύμα κορονοϊού για να γίνει δωρεάν η τελετή! Σαν να πρόκειται για τριτοκοσμική και άναρχη πολιτεία όπου όποιος θέλει δηλώνει ό, τι θέλει ως αιτία θανάτου. Σαν να μην χρειάζεται γιατρός για να βεβαιώσει την αιτία θανάτου του νεκρού όπου κι αν αυτός αφήσει την τελευταία του πνοή. Αλλά όταν το έδαφος είναι εύφορο όλο και περισσότεροι θα προσπαθήσουν να σπείρουν τη μοναδική «αλήθεια» που μόνον αυτοί έχουν το προνόμιο να διακρίνουν.

Και κάπως έτσι όλο και περισσότεροι βγάζουν τη μάσκα, τη διπλώνουν, τη σφίγγουν στη γροθιά, τη βάζουν στην τσέπη, την πετάνε στην τσάντα, τη ρίχνουν στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου κι αν χρειαστεί να βρεθούν σε χώρο όπου απαιτείται μάσκα με την απειλή προστίμου, ουδέν πρόβλημα. Την ξαναπιάνουν από μπροστά, τη γυρίζουν πίσω, διαλέγουν πλευρά, την ισιώνουν και την ξαναφοράνε.

Στη συνέχεια συνωστίζονται και κάνουν πηγαδάκια δείχνοντας με το δάκτυλο τους σπασίκλες που επιμένουν ευλαβικά να κρατούν τις αποστάσεις.

Τώρα που επιστρέφουν και οι πιο κρίσιμοι τομείς της οικονομίας στην καθημερινή τους δραστηριότητα, τώρα που με σύμμαχο το ελληνικό καλοκαίρι και τις επιδόσεις μας στον έλεγχο της επέλασης του κορονοϊού επιδιώκουμε αν όχι να σταθούμε όρθιοι τουλάχιστον να μη χωλαίνουμε εμφανώς, οι ψεκασμένες αλήθειες που μεταδίδονται με την ταχύτητα του φωτός και μέσω των κοινωνικών δικτύων είναι πιο επικίνδυνες από ποτέ.

Δυστυχώς, η χαλαρότητα που φάνηκε να χαρακτηρίζει τις εξαγγελίες για το restart στον τουρισμό (χωρίς τεστ και καραντίνες ακόμη και για τους προερχόμενους από τις χώρες που πέρασαν βαριά τον κορονοϊό), τονώνει τη θεωρία του «δεν τρέχει και τίποτε». Ελπίζουμε τα υγειονομικά πρωτόκολλα που αναμένονται να βάλουν σε κάποιο βαθμό τα πράγματα στη θέση τους γιατί σύμφωνα με τους επιστήμονες ζούμε ακόμη στον αστερισμό του κορονοϊού που ούτε ιδεολογίες γνωρίζει, ούτε οικονομικοκοινωνικές διακρίσεις κάνει. Αρκεί μια ματιά στον κόσμο για να δούμε ότι οι λαοί με ηγέτες που τον περιφρόνησαν ή προσπάθησαν να τον αντιμετωπίσουν με χλωρίνες, χυμούς μούρων και ανοσίες της αγέλης πλήρωσαν και συνεχίζουν να πληρώνουν το μεγαλύτερο τίμημα.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 24 Μαΐου 2020