ΑΠΟΨΕΙΣ

«Ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται» λέει η παροιμία που μου ήρθε στο μυαλό ακούγοντας τους εκπροσώπους της κυβέρνησης που προέδρευσαν στην σύσκεψη των αρμόδιων και της τοπικής ηγεσίας της Θεσσαλονίκη, να αναγγέλλουν πως δεν συντρέχει λόγος για την λήψη νέων μέτρων…

Όσο κι αν φοβάται ή δεν φοβάται κάποιος, όσο κι αν από μόνος του ιεραρχεί πρώτα την δημόσια υγεία και μετά την οικονομία ή το αντίστροφο, όσο κι αν ανησυχεί πως θα ξανακυλήσουμε σε καταστάσεις Νοεμβρίου στα νοσοκομεία της πόλης, οφείλουμε να σεβαστούμε την απόφαση αυτών που βρίσκονται στις θέσεις ευθύνης. Εκείνους που εμείς επιλέξαμε για να αναλάβουν ρόλο καπετάνιου και τους εμπιστευτήκαμε το τιμόνι της κοινωνίας μας.

Το μεσημέρι της Πέμπτης, ήταν όλοι τους εκεί. Στα γραφεία της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας. Οι Χρυσοχοΐδης και Χαρδαλιάς εκπροσωπώντας την κυβέρνηση. Οι Τζιτζικώστας, Ζέρβας, Καϊτεζίδης (ως πρόεδρος της ένωσης δημάρχων), οι επικεφαλής των επιμελητηρίων, ο πρύτανης του ΑΠΘ, οι διοικητές των υγειονομικών περιφερειών, ο αστυνομικός διευθυντής και γενικά όλοι όσοι έχουν αρμοδιότητα ή λόγο στην λήψη απόφασης αναφορικά με το τι πρέπει να γίνει προκειμένου η περιοχή της Θεσσαλονίκης να μην ξαναπληρώσει βαρύ τίμημα στον κορονοϊό.

Η απόφαση που πάρθηκε είναι ότι δεν χρειάζονται άλλα μέτρα και πως απλά θα πρέπει να ενταθούν οι έλεγχοι με στόχο την κατά το δυνατόν τήρηση των περιορισμών που ισχύουν.

Το γεγονός ότι δεν αναφέρθηκαν διαφωνίες και ότι ουδείς από τους συμμετέχοντες βρήκε έστω κι εκ των υστέρων να διατυπώσει επιφυλάξεις, σημαίνει ότι ΌΛΟΙ τους πείστηκαν πως αυτό πρέπει να γίνει και- ΚΥΡΙΩΣ- ότι αυτό μπορεί να γίνει.

Οφείλουμε να σεβαστούμε την απόφασή τους. Χωρίς "ναι μεν αλλά" και υποσημειώσεις. Είτε συμφωνούμε, είτε διαφωνούμε, είτε ανησυχούμε περισσότερο, είτε θέλουμε περισσότερη χαλάρωση, είτε οτιδήποτε.

Αυτοί είναι οι εκπρόσωποί μας και αυτούς έχουμε δώσει την εντολή- και την δικαιοδοσία- να αποφασίζουν για εμάς.

Ταυτόχρονα, οι ίδιοι είναι που θα κριθούν για την απόφασή τους. Θα επικριθούν αν αποδειχθεί ότι αποφάσισαν λάθος- αν δηλαδή η εξέλιξη τους διαψεύσει. Αν ξεφύγει η κατάσταση, αρχίσουν να πλημμυρίζουν τα νοσοκομεία και οι ΜΕΘ, αν αυξηθεί ο αριθμός των νεκρών.

Τότε, θα οφείλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους και εμείς θα πρέπει να τους τις αποδώσουμε με δικαιοσύνη αλλά και σκληρότητα.

ΥΓ. Την ώρα που έγραφα αυτές τις σκέψεις, η κυβέρνηση έπαιρνε την απόφαση για αυστηρό lockdown από τις 6 το απόγευμα τα Σαββατοκύριακα. Η κυβέρνηση δηλαδή, κρίνει- σε αντίθεση με ην τοπική μας ηγεσία- επιβεβλημένη την αυστηροποίηση των περιοριστικών μέτρων. Συνεχίζουμε…

******************************************************************************************************************

To τρίτο, λοιπόν, κύμα φαίνεται πως έφτασε οριστικά στην πόρτα μας και οι κυβερνώντες γράφουν, σβήνουν, σκέφτονται φωναχτά, ρίχνουν «άδεια» για να πιάσουν... αντιδράσεις, κάνουν ό,τι μπορούν κι ό,τι καταλαβαίνουν για να μη ζήσουμε την τραγωδία του Νοέμβρη και του Δεκέμβρη.

Όμως, ταυτόχρονα έφτασαν και τα χαρμόσυνα νέα της διάθεσης του εμβολίου της AstraZeneca που αλλάζουν την στρατηγική της «Ελευθερίας» και σκορπούν χαμόγελα και ελπίδα και στους ανθρώπους της παραγωγικής ηλικίας και εκείνους που θέλοντας και μη κυκλοφορούν, επομένως κινδυνεύουν άμεσα. Η είδηση του άμεσου εμβολιασμού των 60-64 έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από τους ανθρώπους που περίμεναν με αγωνία να φτάσει η ώρα τους κι εκείνη αργούσε πολύ. Ταυτόχρονα, όμως, κατέδειξε ακόμη περισσότερο την «άνιωθη» έως απερίγραπτα εξοργιστική στάση μερίδας (ελπίζουμε μικρής) του υγειονομικού προσωπικού να αρνείται το εμβόλιο την ώρα που τους προσφέρθηκε από την πρώτη στιγμή.

Πολλά μπορούμε να πούμε για τους σκεπτικιστές επί του εμβολιασμού (οι αρνητές είναι άλλη κατηγορία που δεν επιδέχεται καν σχολιασμού) στην κοινωνία, όχι μόνο τη δικιά μας, αφού και στο εξωτερικό τα ίδια και χειρότερα γίνονται. Όμως, όταν μαθαίνεις πως σ’ ένα μεγάλο νοσοκομείο της χώρας, τον «Άγιο Αντρέα» στην Πάτρα, το ποσοστό γιατρών και νοσηλευτών που αρνούνται να εμβολιαστούν φτάνει σχεδόν το ήμισυ του προσωπικού, ενώ το 9χρονο παιδί μιας νοσηλεύτριας μπήκε στη ΜΕΘ, καθώς το κόλλησε η μητέρα του που αρνήθηκε να κάνει το εμβόλιο, δε μπορείς παρά να βγεις από τα ρούχα σου.

Έτσι, λοιπόν, άνοιξε στα σόσιαλ μίντια και πάλι η κουβέντα περί υποχρεωτικού εμβολιασμού των υγειονομικών. Όσο και να εξοργιζόμαστε, όμως, ειδικά σε συνθήκες κρίσης, δεν πρέπει να χάνουμε το μέτρο και τους νόμους της σύγχρονης δυτικής δημοκρατίας μας. Μιας, λοιπόν, και ο εμβολιασμός είναι ιατρική πράξη-επέμβαση, η οποία ουδέποτε πρέπει να γίνεται χωρίς την συγκατάθεση του πολίτη, τέτοιες σκέψεις πρέπει να μένουν εκτός δημόσιας συζήτησης. Από την άλλη, η ελευθερία του θεράποντα σταματά εκεί που αρχίζει το δικαίωμα του ασθενή στην περίθαλψη και τη ζωή. Έτσι, η ενδεδειγμένη λύση που σέβεται από το Σύνταγμα μέχρι τους... ψεκασμένους είναι όσοι υγειονομικοί παραμένουν με δική τους ευθύνη ανεμβολίαστοι, να βρίσκονται σε θέσεις μακριά από ευπαθείς και ασθενείς COVID.

Το άλλο θέμα των ημερών είναι και πάλι δυσάρεστο αλλά και σχετικό με τις μακροχρόνιες παθογένειες της κοινωνίας μας. Οι καταγγελίες για σεξουαλική κακοποίηση, παρενόχληση και μπούλινγκ στον εργασιακό χώρο ακόμη και σε κατά τα άλλα «φωτεινούς» χώρους όπως το θέατρο έρχονται σαν τσουνάμι, σοκάροντας το πανελλήνιο. Ταυτόχρονα, αν αφήσουμε στην άκρη τις λεπτομέρειες καθεμιάς ιστορίας και καθενός ισχυρού που έκανε τη ζωή κόλαση στις συνεργάτιδές του (αυτός θα τιμωρηθεί από τη δικαιοσύνη αλλά και το κοινό), θα δούμε πως όλα ξεκινούν από την αμορφωσιά, τον συντηρητισμό και κυρίως το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση σε μια χώρα που θέλει να λέγεται ευρωπαϊκή και σοβαρή, πρέπει να ξεκινά από το σπίτι αλλά και το σχολείο και μάλιστα πολύ νωρίς. Προφανώς και θα σοκαριστούμε, προφανώς και θα καταδικάσουμε και θα «σιχτιρίσουμε» τους θύτες, όμως τα πολλά «αλλά» που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια ταυτόχρονα με τις καταγγελίες δείχνουν πώς ο σεξισμός, η πατριαρχική δομή και το δίκιο του «αφέντη» είναι έννοιες βαθιά ριζωμένες στην κοινωνία μας. Όχι δεν υπάρχει βιολογική ροπή κανενός προς σεξουαλικά εγκλήματα, ούτε υπάρχει πιο υποκριτική υπερασπιστική γραμμή από το «άντρας είμαι, λύγισα». Υπάρχει έλλειψη γνώσεων, ενσυναίσθησης και εγκληματική αδιαφορία γονέων και εκπαιδευτικού συστήματος που δεν δίδαξε ποτέ και σε κανέναν μας όρια και τη διαφορά σωστού και λάθους, διαιωνίζοντας ταμπού και λανθασμένα πρότυπα. Τώρα, απομένει οι μεγαλύτεροι να μάθουμε από τα λάθη μας, να στηρίξουμε τα θύματα χωρίς «ναι μεν αλλά» και να φροντίσουμε τα παιδιά και τα εγγόνια μας να μη γίνουν ποτέ θύματα, αλλά ούτε και θύτες.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 07.02.2021