ΑΠΟΨΕΙΣ

Ακούσαμε για σεισάχθεια, απαγόρευση πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας, κρατικοποίηση τραπεζών και ΔΕΗ. Αλλά το πιο ανεύθυνο από τα πολλά ανεύθυνα που ακούστηκαν είναι η κατάργηση της ελάχιστης βάσης εισαγωγής στα ΑΕΙ. Κα έχουμε ακόμη δύο εβδομάδες μέχρι τις εκλογές, κάτι που σε συνδυασμό με τον πολιτικό χαρακτήρα του Τσίπρα, καθιστά βέβαιο ότι το κρεσέντο των υποσχέσεων έχει ακόμη σκάλες μπροστά του. Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ παριστάνει τον προστάτη των δεκαεπτάρηδων. Τους λέει ότι αρκεί να δώσουν λευκή κόλα και εκείνος «κάπου» θα τους βολέψει. Με άλλα λόγια, με το «σύστημα Τσίπρα» μπορείς να περάσεις στο Μαθηματικό, γράφοντας μηδέν στα μαθηματικά.

Το κόλπο είναι γελοίο αλλά πιάνει. Τέσσερις δεκαετίες συστηματικής υποβάθμισης του δημόσιου σχολείου σε συνδυασμό με την επέλαση της «δημοκρατικής» ήσσονος προσπάθειας, εμπέδωσαν σε γονείς και μαθητές την πεποίθηση ότι η εισαγωγή στα πανεπιστήμια είναι συνημμένη στην ληξιαρχική πράξη γέννησης. Με το που γράφεσαι στο νηπιαγωγείο, η πολιτεία σου κρατά θέση σε κάποιο πανεπιστήμιο. Υπήρξε και πιο πολυτελής εκδοχή της ίδιας ιδέας. Την διακίνησε ο ΣΥΡΙΖΑ ενόψει των εκλογών του 2015: Να καταργηθούν οι πανελλαδικές εξετάσεις και να γράφονται όλοι στις σχολές που θέλουν. Μόνο που αυτό σήμαινε ότι για τους πρωτοετείς στην Ιατρική Αθηνών θα χρειαζόμασταν όχι το αμφιθέατρο στο Γουδή αλλά το «Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας». Και έτσι, για απολύτως πρακτικούς λόγους, ατύχησε μία καλή σκέψη που, αν δεν προέκυψε σε τσιπουράδικο, σίγουρα προέκυψε σε κάποια κομματική «ζύμωση», μες σε καπνούς και σε βρισιές. Ευτύχησε, πάντως, μία άλλη καλή ιδέα για την οποία αρκούσαν ένας νόμος και ένα άρθρο: Μετατράπηκαν τα ΤΕΙ σε ΑΕΙ.

Η αλήθεια είναι ότι ο Τσίπρας δεν πρωτοτυπεί. Ο ανταγωνισμός Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ είχε ήδη γεμίσει την Ελλάδα με ΑΕΙ και ΤΕΙ που δεν υπηρετούσαν κανέναν ακαδημαϊκό σκοπό αλλά ιδρύθηκαν επειδή το απαίτησαν οι περίφημες «τοπικές κοινωνίες». Αυτό αντιλαμβανόταν τότε όλοι ως «ανάπτυξη», να νοικιάζονται οι γκαρσονιέρες και να δουλεύει η εστίαση. Το δώρο, όμως, θα ήταν άδωρο εάν οι σχολές δεν είχαν και σπουδαστές. Έτσι κάθε χρόνο αυξανόταν ο αριθμός των εισακτέων, οι βάσεις κατρακυλούσαν μέχρι που το σύστημα ξεχείλωσε και μπορούσες να περάσεις σε κάποια σχολή με μέσο όρο τρία. Δηλαδή, με λευκή κόλα. Σε αυτή την πορεία απαξίωσης, η Αριστερά όχι μόνο δεν διατύπωσε αντιρρήσεις αλλά, όπως και σε άλλους κρίσιμους τομείς της κοινωνίας και οικονομίας -μισθολόγια ΔΕΚΟ, διορισμοί, ασφαλιστικό σύστημα, κρατικές παροχές- ζητούσε πάντα κάτι περισσότερο. Αν τα αστικά κόμματα δεν μπήκαν στον κόπο να αναζητήσουν φύλλο συκής, εκείνη έκανε κάτι που γνωρίζει πολύ καλά: Επένδυσε την σκοπιμότητα με ιδεολογία. Μέχρι να καταργηθεί ο καπιταλισμός που παράγει ανισότητες (ιδιωτικά σχολεία, υποστηρικτική διδασκαλία, γονική στήριξη στο διάβασμα), ισότητα σημαίνει να μην υπάρχουν προϋποθέσεις εισαγωγής στα πανεπιστήμια.

Η εξίσωση προς τα κάτω υπήρξε βολική για το σύνολο του πολιτικού συστήματος. Αφενός το απάλλαξε από την υποχρέωση να μεριμνήσει για την ποιότητα του δημόσιου σχολείου συγκρουόμενο με την ΟΛΜΕ και με μεγάλο μέρος εκπαιδευτικών που δεν έχουν όρεξη να δουλέψουν και κοροϊδεύουν την κοινωνία. Συγχρόνως, εμφανίσθηκε φιλικό προς τους νέους οι οποίοι ξοδεύουν παραγωγικά χρόνια με σπουδές που αδυνατούν ή/και δεν τους ενδιαφέρει να παρακολουθήσουν και που σπανίως τους παρέχουν κάποια επαγγελματική προοπτική. Όταν αντιλαμβάνονται σε ποια παγίδα έχουν πέσει, συνήθως είναι αργά. Στη σειρά περιμένουν τα επόμενα θύματα.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 07.05.2023