Ούτε η Dream Team του μάρκετινγκ…
Λογικό ήταν ότι οι θαυμαστές του Μαδούρο θα διαχειρίζονταν την εξουσία με μεθόδους του Μαδούρο. Όχι του Βίλλυ Μπραντ. Συνεπώς, από την ηλικία του νηπιαγωγείου και πάνω, ήταν εύκολα αντιληπτό τι συνεπαγόταν η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ και στον Τσίπρα. Οι εκβιασμοί πολιτικών αντιπάλων, τα παραδικαστικά κυκλώματα, η εργαλειοποίηση της φορολογικής διοίκησης, οι κομματικές τράπεζες, οι αφανείς οικονομικές δραστηριότητες, η διαπλοκή με επιχειρηματίες, ο έλεγχος των ΜΜΕ, η αναξιοκρατία στον κρατικό μηχανισμό, οι μέθοδοι Καμόρα που τώρα αποκαλύπτονται, υπήρξαν προβλέψιμες μέχρι τις λεπτομέρειες.
Όταν ο Ευάγγελος Βενιζέλος είχε μιλήσει για «επίθεση κατά του πολιτεύματος και αλλοίωση θεμελιωδών στοιχείων της συνταγματικής τάξης» (19/4/2019), όλοι οι «μη μου άπτου» του δημόσιου λόγου είχαν πάρει αποστάσεις. Μήπως το «αντισύριζα μένος» είχε υπερβεί τα όρια; Αποδείχθηκε ότι λέξη προς λέξη, είχε περιγράψει το χαρακτήρα του καθεστώτος που ο ΣΥΡΙΖΑ επιδίωξε να επιβάλει.
Έπρεπε να περάσουμε και αυτές τις περιπέτειες για να αποδειχθεί ποιος είναι ποιος και τι είναι τι σ’ αυτή τη χώρα. Μαύρισε τότε η ψυχή μας, βλέποντας με πόση ανευθυνότητα οδηγούσαν τη χώρα στο γκρεμό αλλά εάν στο Δημοψήφισμα του ‘15 είχε επικρατήσει το «ναι», ο Τσίπρας θα είχε ακόμη φωτοστέφανο. Θα παρίστανε τον ασυμβίβαστο κοινωνικό αγωνιστή που θα συνέτριβε τους δανειστές αλλά -τι να κάνει;- οι ψηφοφόροι του είπαν να συνθηκολογήσει. Και εάν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε κυβερνήσει, ακόμη θα θεωρούσαμε εθνικά κεφάλαια τον Πολάκη, τον Παπαδημούλη και τον Μπαλτά (και γι’ αυτό είχε πει κάτι εύστοχο ο Βενιζέλος -θα θυμάστε εκείνο με τη μαϊμού…).
Στη διαδρομή της Ιστορίας δεν υπήρξε χώρα -έστω μία- όπου κυβέρνησε κάποια μορφή Αριστεράς, και δεν άφησε πίσω της φτώχεια, καταπίεση και διαφθορά. Αλλά στην Ελλάδα, εβδομήντα χρόνια τώρα, όποιος δήλωνε Αριστερός, ήταν ψηλός, ωραίος, τίμιος, έξυπνος, μορφωμένος και ευαίσθητος. Και ας ήταν άχρηστος και λαμόγιο. Αυτό που κατάφερε μεταπολεμικά η Αριστερά στην Ελλάδα, δεν θα το μπορούσε ούτε η dream team του παγκόσμιου μάρκετινγκ. Τώρα, χάρις στον ΣΥΡΙΖΑ, όλα αποκτούν τις πραγματικές τους διαστάσεις.
Αυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει ότι θα αλλάξουν οι εκλογικοί συσχετισμοί. Άδικα ανησυχούν οι «γεφυραίοι» και δεν χρειάζεται να εξευτελιστούν περισσότερο. Αρκετά εξευτελίστηκαν ως τώρα, ειδικά εκείνοι που υπήρξαν συνομιλητές του Σημίτη αλλά κατάντησαν να τρέχουν πίσω από τον Τσίπρα. Οι αποκαλύψεις απευθύνονται στους ψηφοφόρους της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς που δεν ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ αλλά τώρα έχουν περισσότερες παραστάσεις για να συνειδητοποιήσουν πόσο άτοπος υπήρξε ο υποσυνείδητος σεβασμός προς την Αριστερά. Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, πάλι ΣΥΡΙΖΑ θα ψηφίσουν.
Το 4% επειδή αυτό ακριβώς ονειρεύονται, να ελέγξει το κόμμα «τους αρμούς της εξουσίας». Και οι νεοπροσήλυτοι, «ψεκασμένοι», λαϊκοδεξιοί και «αυριανιστές», επειδή δεν πολυενδιαφέρονται για το «μαγαζί», το «κάποιοι κερδίζουν πολλά λεφτά», το «θάψτο» και άλλα ψιλά γράμματα. Θα θυμώσουν μόνο αν βγει βίντεο όπου ο Τσίπρας θα τους παίρνει λεφτά από το παντελόνι. Από αυτή την άποψη, η αποκάλυψη του φαινομένου ΣΥΡΙΖΑ βαθαίνει το χάσμα των δύο κόσμων, οριοθετεί πολιτικούς χώρους και αποτρέπει μετακινήσεις.
Όσο για τον κίνδυνο από την «κασετοποίηση της δημόσιας ζωής», ως επιχείρημα ανήκει στη σφαίρα της φαιδρότητος. Επικίνδυνο για την δημόσια ζωή δεν είναι να ηχογραφεί ο εκβιαζόμενος τον εκβιαστή για να αποδείξει τον εκβιασμό. Σαφές είναι ότι, εάν ο πραγματογνώμονας της Πυροσβεστικής κατέθετε ακριβώς τα ίδια χωρίς καταγραφή, όχι μόνο θα τον έβγαζαν συκοφάντη αλλά θα τον τύλιγαν και σε μια κόλα χαρτί. Επικίνδυνο για είναι να ηχογραφείς τις συζητήσεις συνομιλητών σου, όπως τότε με τον Τόμσεν και τη Βελκουλέσκου, και να τις στέλνεις στα WikiLeaks, ξεφτιλίζοντας τη χώρα. Αλλά τότε οι «ευαίσθητοι» δεν είχαν βγάλει τσιμουδιά…
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 26 Ιουλίου 2020
