ΑΠΟΨΕΙΣ

Εάν είχατε στοιχηματίσει ότι σύντομα η ψεκασμένη Δεξιά και η ριζοσπαστική Αριστερά θα συναντηθούν σε κοινούς «αγώνες», κερδίσατε. Αλλά κλέψατε από εκκλησία. Ήταν ζήτημα χρόνου. Αυτό που το 2012 έγινε στις πλατείες των «αγανακτισμένων» και το 2015 επαναλήφθηκε με τους χορευτές του Συντάγματος, εκτυλίσσεται τώρα στις σχολικές καταλήψεις. Για άλλη μία φορά, η ψεκασμένη Δεξιά και η ριζοσπαστική Αριστερά προσπαθούν να διαμελίσουν τα ιμάτια του ορθολογισμού, απευθυνόμενες σε ταπεινά συναισθήματα και ένστικτα. Ξοδεύονται πολλές ωραίες λέξεις για το τίποτε. Η πραγματικότητα είναι κυνικά απλή.

Πρώτον: Οι μαθητές βαριούνται να καθίσουν στα θρανία. Τους αρέσει και να παριστάνουν τους επαναστάτες, με την βεβαιότητα ότι κανένας δεν θα τους ενοχλήσει. Δεν θέλει και πολύ για να στηθεί μία κατάληψη. Δεκαπέντε μπαχαλάκηδες και δέκα θρανία πίσω από τη είσοδο. Δεύτερον: Μεγάλο, πολύ μεγάλο μέρος εκπαιδευτικών δεν δίνει δεκάρα για την εκπαίδευση. Είναι το κολοσσιαίο πρόβλημα του χώρου, η έλλειψη επαγγελματικής συνείδησης. Αντί να εξηγήσουν στους μαθητές τους ότι καμία κατάληψη δεν έλυσε κανένα πρόβλημα ποτέ -κάτι που καλά γνωρίζουν- τους σαπίζουν το μυαλό με αγωνιστικές αρλούμπες. Πέφτει ο μισθός κάθε πρώτη και δεκαπέντε -προπληρωμένος; 

Πέφτει! Αν πέφτει και χωρίς δουλειά, ακόμη καλύτερα. Σε κάποιους, πάλι, έχει μείνει το κουσούρι από τον καιρό που ήταν φοιτητές. Φοβούνται ότι εάν στα πενήντα σκεφτούν διαφορετικά από όσο σκέφτονταν στα είκοσι, είναι σα να παραδέχονται ότι γέρασαν. Ενώ αυτοί θέλουν να είναι αιώνιοι έφηβοι. Γενικώς, στα σχολεία πέφτει πολλή τζάμπα επανάσταση, γι’ αυτό και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει στον συνδικαλισμό των εκπαιδευτικών δεκαπέντε φορές υψηλότερο ποσοστό από το ποσοστό της στις εθνικές εκλογές. Στη ΒΙ.ΠΕ. Σίνδου δεν την έχουν καν ακουστά.

Έτσι πάει ο κανόνας: Όσο πιο βολεμένος, τόσο πιο «αγωνιστής». Kαι τρίτον: Τα κόμματα της ψεκασμένης Δεξιάς και της ριζοσπαστικής Αριστεράς επενδύουν στο μπάχαλο ώστε να προβάλουν την εικόνα μίας κυβέρνησης που αμφισβητείται. Παρεμπιπτόντως, λειτουργεί και «φυτώριο ταλέντων». Από τις καταλήψεις ξεκινάς και φτάνεις μέχρι πρωθυπουργός.

Από όλα τα περίεργα και αντιφατικά συνθήματα των καταλήψεων, το μόνο που στέκει στη λογική είναι ο αριθμός των μαθητών ανά τάξη. Υπό τις συνθήκες του COVID-19, εικοσιπέντε και εικοσιεπτά μαθητές είναι πολλοί. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έπρεπε να φτιάξουμε διπλάσια σχολεία (που και να θέλαμε δεν προλαβαίναμε) ή να προσλάβουμε διπλάσιους εκπαιδευτικούς και καθαρίστριες (που κάπως έπρεπε να πληρώνονται), ώστε να σταθεί το copy paste αίτημα «μόνιμες και διαρκείς προσλήψεις». Είναι παράλογο μία χώρα που έφτασε στο χείλος της δημοσιονομικής κατάρρευσης, να επιβαρύνει τον προϋπολογισμό της με προσωπικό που δεν γνωρίζει εάν θα χρειαστεί και του χρόνου.

Το καλύτερο που μπορούσε να γίνει είναι οι διπλές βάρδιες. Πρωί - απόγευμα. Και ξαφνικά οι εικοσιέξι μαθητές γίνονται δεκατρείς. Κι εμείς, στα χρόνια μας, μία εβδομάδα πηγαίναμε πρωί και μία απόγευμα και δεν πάθαμε τίποτε. Αλλά αυτό σημαίνει ότι κάποιοι θα ζοριστούν. Θα ζοριστούν οι εκπαιδευτικοί που θα δουλέψουν παραπάνω. Θα ζοριστούν και γονείς, ειδικά μικρών παιδιών, που έχουν διαφορετικό ωράριο δουλειάς. Αλλά τί να κάνουμε; Οι έκτακτες συνθήκες απαιτούν και έκτακτα μέτρα -και τα έκτακτα μέτρα δεν σημαίνουν πάντα «μοιράζω χρήμα». Η σκέψη τέθηκε υπ’ όψιν του υπουργείου αλλά απορρίφθηκε μετ’ επαίνων γιατί δεν είναι ώρα να ανοίγεις μέτωπα. Όχι απλώς με τους συνδικαλιστές που, έτσι κι αλλιώς, είναι ανυπόληπτοι. Αλλά με έναν ολόκληρο κλάδο που αυτούς τους συνδικαλιστές ψηφίζει επειδή αυτοί τον αντιπροσωπεύουν. Και με έναν απροσδιόριστο αριθμό γονέων που θέλει ασφάλεια για το παιδί του αλλά όχι να του αλλάξουν και τη ζωή. Οπότε, για άλλη μία φορά, προτιμήθηκε το «ντάντεμα».

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 4 Οκτωβρίου 2020