ΑΠΟΨΕΙΣ

Φαντάζεστε τον Ηλία Ηλιού να γράφει ότι «η Παιδεία είναι για την κυβέρνηση αποθέωση του ατομισμού, μια διαδικασία εξαντλητικής ψυχικής και σωματικής πίεσης για κάθε νέα και κάθε νέο»; Το έγραψε ο Τσίπρας. Φαντάζεστε την ΕΔΑ του ΄58 να χαρακτηρίζει τα πρότυπα σχολεία «καρκινώματα» και τα πειραματικά «φασιστικά»; 

Το είπε ο ΣΥΡΙΖΑ – και πολλά ακόμη. Τι άλλαξε και φτάσαμε στο σημείο δεξιοί και αριστεροί συνδικαλιστές της δημόσιας εκπαίδευσης, δάσκαλοι και καθηγητές που μπαίνουν στην τάξη και διαμορφώνουν συνειδήσεις, να συμφωνούν ότι «η αριστεία είναι ένας απόλυτα φορτισμένος ιδεολογικά όρος» και να ανησυχούν ότι «τα αυξημένα προσόντα και οι αξιολογήσεις των διδασκόντων στα πρότυπα σχολεία θα αποτελέσουν μοντέλο ώστε να επεκταθεί η αξιολόγηση στους υπόλοιπους υπηρετούντες εκπαιδευτικούς στη δημόσια εκπαίδευση;». Και να το λένε χωρίς να ντρέπονται;

Μετά τη θεματολογία του λαϊκού τραγουδιού, το δημόσιο σχολείο είναι ίσως το πιο αντιπροσωπευτικό πεδίο για τις μεταμορφώσεις που συντελέσθηκαν στην κυρίαρχη νοοτροπία από τη Μεταπολίτευση και μετά. Το δημόσιο σχολείο είναι πολυπαραγοντικό φαινόμενο.Tο διαμορφώνουν οι πολιτικές επιλογές, οι εκπαιδευτικοί, οι μαθητές, οι γονείς, ο συνδικαλισμός. Και όλοι αυτοί συνδυάστηκαν σε έναν ορισμό του φαύλου κύκλου τον οποίο πολλές δυνάμεις κινούν προς την λάθος κατεύθυνση. 

Δεκάδες νόμοι ψηφίστηκαν και καταργήθηκαν αλλά αυτό που κατάφεραν, μιλώντας για την «αντιαυταρχική εκπαίδευση», ήταν το σχολείο της ήσσονος προσπάθειας. Ο Μπαλτάς, με την αριστεία που είναι «ρετσινιά», το όρισε και ιδεολογικά. Πριν από αυτόν, όμως, πέρασαν από το ίδιο γραφείο δεκάδες Μπαλτάδες που απλώς δεν ήξεραν ότι είναι Μπαλτάδες. Όχι αυστηρή βαθμολογία, όχι εντατικοποίηση, όχι διαγωγή στο απολυτήριο, όχι στάσιμοι, όχι μεταξεταστέοι, όχι αποβολές – σήμερα για να σε αποβάλουν από το σχολείο πρέπει να βγάλεις μαχαίρι και πάλι το συζητάμε. Ένα σχολείο με λογική νηπιαγωγείου όπου κανένας δεν έχει ευθύνη για τίποτε γιατί «δεν πρέπει να κλέβουμε την εφηβεία των παιδιών», όπως είπε τις προάλλες ο Φίλης στη Βουλή.

Άλλαξαν και οι γονείς. Οι σημερινοί ανήκουν στη γενιά που βγήκε από το σχολείο του ΄80 και του ΄90. Τη γενιά που τα βρήκε όλα έτοιμα και, το χειρότερο, έμαθε ότι στη ζωή δικαιούσαι τα πάντα, αρκεί να τα διεκδικείς. Η γενιά των πατεράδων μας, που είχε βγει από τον πόλεμο, ήξερε να αναγνωρίζει την αξία της εκπαίδευσης. Σεβόταν τον δάσκαλο και μάθαινε στα παιδιά της να τον σέβονται. Εάν στον έλεγχο οι βαθμοί ήταν χαμηλοί, το δίκιο το είχε ο πάντα ο καθηγητής και στο σπίτι γινόταν πόλεμος. Σήμερα, ο καθηγητής μετράει τα λόγια του γιατί δεν ξέρει αν απέναντί του έχει κάποιον κακομαθημένο πατέρα που μπορεί να τραβήξει μια καταγγελία για το τίποτε και μετά να τρέχεις να δίνεις εξηγήσεις.

Μέσα σ΄ αυτό το δηλητηριασμένο περιβάλλον, κάθε εκπαιδευτικός χαράζει πορεία ανάλογη με την ιδιοσυγκρασία του. Κάποιοι προσπαθούν να κάνουν ευσυνείδητα τη δουλειά τους. Κάποιοι ρίχνουν νερό στο κρασί τους. Και κάποιοι κοροϊδεύουν την κοινωνία, κρυμμένοι πίσω από την πιο παρακμιακή μορφή συνδικαλισμού που υπάρχει σ΄ αυτή τη χώρα. 

Έναν συνδικαλισμό που δεν έχει ιδεολογικό αποτύπωμα, όπου η ΔΑΚΕ και το ΠΑΜΕ λένε ακριβώς τα ίδια πράγματα. Ο ΟΛΜΕ και η ΔΟΕ έχουν εγκαταλείψει τα προσχήματα. Δεν ενδιαφέρονται εάν απομυζούν, αντί να προστατεύουν, το ιστορικό κύρος του χώρου – κάτι που αποτελεί θεμελιώδη επιδίωξη του σοβαρού συνδικαλισμού. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να μην αλλάξει ποτέ τίποτε. Η βελόνα έχει κολλήσει στο «όχι». Με ωραία λόγια για το δημόσιο σχολείο, το οποίο αδίστακτα και συστηματικά κακοποιούν.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 21 Ιουνίου 2020