Διαβάζεις, διαβάζεις, διαβάζεις. Γράφεις, υπογραμμίζεις, κάνεις επαναλήψεις. Τα ξέρεις όλα απ’ έξω, δεν σου ξεφεύγει τίποτε και το επόμενο λεπτό έχεις πανικοβληθεί. Tabula rasa το κεφάλι σου κι ας έχεις περάσει ώρες ατελείωτες πάνω από τα βιβλία, μερόνυχτα στα φροντιστήρια, τα πηγαινέλα και τα σπίτια ομοιοπαθών σου για διάβασμα.

Τουλάχιστον δύο χρόνια τώρα μελέτη, με τους καθηγητές πάνω από το κεφάλι σου και τους γονείς να πατούν στα δάχτυλα για να μη σε ενοχλήσουν, μ’ εσένα μια στα πάνω και δέκα στα κάτω σου, με τις εξόδους κομμένες και τις επαφές με φίλους και γνωστούς περιορισμένες, με το είναι σου ολόκληρο στραμμένο σε μερικά εικοσιτετράωρα του Ιούνη, για τα οποία σου έχουν μιλήσει πολλοί, αλλά εσύ ακόμη δεν ξέρεις τίποτε.

Μερικές φορές καταφέρνουν να σου πάρουν το άγχος που σε διαλύει κι άλλες να το κάνουν ακόμη πιο βαρύ να πέφτει στο κεφάλι σου και να το φέρνει σε κατάσταση που νομίζεις ότι θα εκραγεί.

Δυστυχώς -μπορεί και ευτυχώς εδώ που τα λέμε- η εμπειρία δεν μεταφέρεται. Ό,τι κι αν σου πει κάποιος που του έχεις εμπιστοσύνη, ακόμη κι αν πρόκειται για τον ίδιο σου τον γονιό, δεν μπορεί να σου μεταφέρει αυτό που ξέρει εκ πείρας. Θα ήταν καλά αυτή η παράμετρος της εμπειρίας να μην ισχύει για τις πανελλαδικές. Θα είχαν γλιτώσει πολλοί 18άρηδες το σοκ που προκαλεί στον οργανισμό τους η μακροχρόνια πίεση, στην οποία υποβάλλεται η ψυχή και το σώμα τους.

Μακάρι να υπήρχε ο άνθρωπος που θα τους έπειθε, λέγοντάς τους πως καλά είναι να μπουν στη σχολή που επιθυμούν αλλά κι αν δεν το πετύχουν, δεν θα έρθει το τέλος του κόσμου. Ότι οι δυνατότητες που μπορεί να ανοίξει μπροστά τους η «λάθος σχολή», δηλαδή η εισαγωγή στην τρίτη ή την τέταρτη επιλογή τους, μπορεί να είναι πολύ πιο αξιόλογες από αυτές που επέλεξαν με τα ελάχιστα στοιχεία που είχαν στη διάθεσή τους. Ότι υπάρχουν άνθρωποι που ολοκλήρωσαν τις σπουδές τους αλλά ασχολήθηκαν επαγγελματικά και τα κατάφεραν σε τομέα που δεν πέρασε ούτε για πλάκα από το μυαλό τους δέκα χρόνια πριν.

Ξέρω ότι κανείς και τίποτε δεν μπορεί να μιλήσει σε αυτό το μυαλουδάκι που πλέει στα βιταμινούχα σκευάσματα που όλα βοηθούν τη μνήμη, τη διάθεση, την αντοχή και κανένα εσένα. Θα με θυμηθείς όμως μετά που θα καταλάβεις ότι αυτές οι πρώτες εξετάσεις ζωής είναι και οι πιο εύκολες…

ΥΓ. Νομίζω πως αν βρω στην κούτα με τις μνήμες το κόκκινο βιβλίο της ιστορίας και το διαβάσω μία φορά μπορώ να εξεταστώ άνετα και με αξιώσεις αύριο κιόλας. Για το μπλε δεν το συζητάμε κι ας ήταν μεγαλύτερο. Και τον «Ovidius poeta» αν ακόμη ταλαιπωρεί από την εξορία του τους υποψήφιους νομικών, φιλοσοφικών και παιδαγωγικών σχολών «τον έχω».

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 1-2 Ιουνίου 2019