ΑΠΟΨΕΙΣ

Η Αριστερά χλεύασε την επίκληση της ατομικής ευθύνης. Όλες οι εκδοχές της Αριστεράς που, άλλωστε, δεν θα ήταν εκδοχές της Αριστεράς εάν αποδέχονταν ότι στην ατομική ευθύνη θεμελιώνεται η Δημοκρατία. Όχι όμως όλες με το ίδιο κίνητρο.

Η αμοραλιστική Αριστερά που εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επενδύσει πολιτικά στο σχήμα του πολίτη ο οποίος έχει μόνο δικαιώματα, όχι υποχρεώσεις -τυπικός λόγος των δημαγωγών. Η επένδυση τής εξασφάλισε αδιανόητα υψηλές υπεραξίες κατά την περίοδο των «αγανακτισμένων» και έφερε στην κυβέρνηση ανθρώπους που, υπό φυσιολογικές συνθήκες, το πολύ πολύ θα έπαιζαν τάβλι στα καφενεία. 

Το ίδιο προσπαθεί να κάνει και τώρα: να κολακεύσει τα ταπεινά ένστικτα των ψηφοφόρων, απαλλάσσοντάς τους από τις ευθύνες. Από την αρχή της πανδημίας, ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτα εξαπολύει τους «ανιχνευτές» του, την στρατευμένη δημοσιογραφία και τους καθοδηγούμενους λογαριασμούς στα κοινωνικά μέσα, μετρά αντιδράσεις και αργότερα διατυπώνει την επίσημη θέση. Η οποία σπανίως είναι καθαρή και ευθεία αλλά σχεδόν πάντοτε λίγο έτσι και λίγο αλλιώς. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταγγείλει κάθε προσπάθεια επιβολής των μέτρων κοινωνικής αποστασιοποίησης. Από το καρναβάλι της Νάουσας μέχρι τη μεταμεσονύχτια αστυνομική επέμβαση στην πλατεία της Αγίας Παρασκευής, όλες οι απαγορεύσεις ήταν «φασιστικές», «ακροδεξιές» και «αυταρχικές» και ο αρχηγός του ρωτούσε τον πρωθυπουργό «γιατί τα βάζει με τη νεολαία». 

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν εναντίον της λειτουργίας των σχολείων αλλά και εναντίον της τηλεκπαίδευσης, σε πλήρη ευθυγράμμιση με την ΟΛΜΕ και την ΔΟΕ που ήθελαν να πάνε κατευθείαν σε καλοκαιρινές διακοπές από τον Φεβρουάριο, έχυσε όμως μαύρο δάκρυ όταν τις δύο πρώτες μέρες «έπεσε» η πλατφόρμα του υπουργείου. Μέχρι και ο εθελοντισμός των νοσηλευτριών τους πείραξε, αυτούς που στα νιάτα τους πήγαιναν με τις «μπριγάδες» να μαζέψουν ζαχαροκάλαμο στη Νικαράγουα. Είναι, λέει, ο «φερετζές του νεοφιλευθερισμού». Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε ο πολιτικός του λόγος να είναι πιο θολός και από του Βελόπουλου, και η πολιτική αισθητική του να ορίζεται από τον Πολάκη.

Η δογματική Αριστερά που εκπροσωπεί το ΚΚΕ δεν έχει τέτοιες φιλοδοξίες και προφανώς ο Παφίλης δεν προσδοκά να πάρει τη θέση που κάποτε είχε ο Καρανίκας στο Μαξίμου. Το ΚΚΕ δεν πιστεύει στην ατομική ευθύνη επειδή στη σταλινική ιδεολογία του οι πολίτες δεν υπάρχουν ως άτομα, υπάρχουν ως μέλη ενός συνόλου για το οποίο αποφασίζει το κόμμα. 

Οι οπαδοί του ΚΚΕ δεν θα σεβαστούν τα μέτρα είτε ως έκφραση ατομικής ευθύνης είτε ως νόμο του κράτους. Θα τα σεβαστούν μόνο εφόσον το ζητήσει το ΚΚΕ, οπότε θα πετάει ακόμη και ο γάιδαρος. Με την πολιτική της ανυπακοής, το ΚΚΕ θέλει να πει στην κυβέρνηση ότι δεν διαπραγματεύεται το αυτοδιοίκητο καθεστώς στην πολιτική επικράτεια που του εκχωρήθηκε μετά τη Μεταπολίτευση.

Αλλά σα να μην μας έφτανε η Αριστερά, προέκυψε και η Εκκλησία. Η οποία το αυτοδιοίκητο στην δική της πολιτική επικράτεια το έχει από αιώνων και δεν ανέχεται να της υποδεικνύει η πολιτεία απόκλιση από τις βεβαιότητές της. Αυτό που μέχρι χθες φαινόταν λίγο γραφικό, ιστορικά κατανοητό και εντέλει κάπως συμπαθητικό, η Εκκλησία που ζει ερήμην του χρόνου, αποδείχθηκε καταστροφικό ενώπιον της υγειονομικής απειλής. 

Οι ιεράρχες που αψήφησαν τον επιστημονικό λόγο και αγνόησαν τα μέτρα προστασίας, δεν διαχειρίσθηκαν μόνο την υγεία ή και τη ζωή τους. Διαχειρίσθηκαν την υγεία και την ζωή του ποιμνίου τους. Ενώ η Ελλαδική Εκκλησία, μέσω του δικτύου, της επιρροής και της αυθεντίας της μπορούσε να συμβάλει στην πειθώ, συμπεριφέρθηκε ακόμη χειρότερα και από τους τυχοδιώκτες της πολιτικής. Αυτό είναι ανευθυνότητα και δεν μπορεί να της συγχωρηθεί.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 29 Νοεμβρίου 2020