Η δημοφιλέστερη συζήτηση στα ημερολόγια καραντίνας καταλήγει μονίμως στο ερώτημα πότε θα βγούμε από το σπίτι. Πότε θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα, στη ζωή μας, στις δουλειές μας (οι τυχεροί). Στην αρχή πιστεύαμε ότι αυτό θα γίνει από τη μια μέρα στην άλλη. Μια Παρασκευή μεσημέρι θα μας ανακοινώσουν ότι τη Δευτέρα όλοι οι έγκλειστοι θα ανοίξουμε τις πόρτες των σπιτιών μας και θα συναντηθούμε ξανά στους δρόμους, στα σχολεία, στα εμπορικά πολυκαταστήματα -ή καλύτερα στα κομμωτήρια, αν πιστέψουμε την τελευταία δημοσκόπηση που έδειξε ότι διακαής πόθος των Ελλήνων ελεύθερων πολιορκημένων είναι να βρεθούν στην καρέκλα του κομμωτή τους. Ούτε έτσι θα γίνει -αφού η έξοδος θα είναι σταδιακή- ούτε εκεί έξω θα είναι όλα όπως τα αφήσαμε.

Ίσως να μην βοηθάει να το σκεφτόμαστε πασχαλιάτικα, αλλά θα επιστρέψουμε σε μία κοινωνία πληγωμένη σοβαρά από έναν ακήρυχτο πόλεμο χωρίς όπλα, ο οποίος έβαλε σε μεγάλη δοκιμασία ανυποψίαστους ανθρώπους που είχαν την ατυχία να προσβληθούν από κορονοϊό και στο περιθώριο πολύ περισσότερους. Όλοι μέχρι τις αρχές Μαρτίου είχαμε σίγουρη τη ρουτίνα της καθημερινότητάς μας…

Θα επιστρέψουμε σε μία κοινωνία που χρησιμοποιεί τον ουδέτερο όρο «κρούσμα» για να χαρακτηρίσει ανθρώπους που νοσούν, ταλαιπωρούνται, δίνουν αγώνα για να πάρουν άλλη μια ανάσα και τρομάζουν μήπως η επόμενη είναι πιο δύσκολη και τους εξασφαλίσει λιγότερο οξυγόνο.

Θα είναι η κοινωνία με μέλη σαν τον τύπο που δεν δίστασε να γράψει ότι μετακινείται για να βοηθήσει άτομο που βρίσκεται σε ανάγκη αλλά πιάστηκε με το αρνάκι στο πορτ μπαγκάζ και τη σούβλα -με στολή παραλλαγής κρυμμένη- στη μηχανή του αυτοκινήτου.

Αλλά και η κοινωνία που προσπάθησε να διαχωρίσει τους ανθρώπους με υποκείμενο νόσημα για να μην έχει τύψεις σε περίπτωση που θα χάσει τη μάχη γι’ αυτούς. Μια κοινωνία που νόμιζε μέχρι χθες ότι υποκείμενο νόσημα σημαίνει ότι βρίσκεσαι στον προθάλαμo για την αιώνια ζωή και μόλις χθες ανακάλυψε ότι ο συνάνθρωπος με τον διαβήτη ή το χρόνιο άσθμα είναι αυτός που τόσο εύκολα χαλαλίζεις στην πανδημία.

Το χειρότερο από όλα, μια κοινωνία που παγκοσμίως μετέφρασε λάθος το «οι γέροι χωριστά» και δεν έμεινε όσο σοκαρισμένη θα δικαιολογούσε η ανακάλυψη νεκρών ηλικιωμένων από πείνα και δίψα επειδή τους εγκατέλειψαν για το φόβο του ιού αυτοί που τάχθηκαν να τους φροντίζουν.

Ευτυχώς είναι και η κοινωνία που έχει στους κόλπους της γιατρούς και νοσηλευτές που δεν μπήκαν ούτε στιγμή στο δίλημμα να σώσουν εαυτόν ή να μη δώσουν τη μάχη του αναπνευστήρα για τον ασθενή οποιασδήποτε ηλικίας και ανεξαρτήτως πιθανοτήτων επιβίωσης. Η κοινωνία της υπαλλήλου του σούπερ μάρκετ που δεν διανοήθηκε να κάνει χρήση της άδειας ειδικού σκοπού γιατί τα δικά της ανήλικα τα καταφέρνουν πλέον, του ντελιβερά που επι-μένει στο δρόμο -κι ευτυχώς τώρα τον βλέπει και η πολιτεία και ανησυχεί κι αυτή όταν δεν φοράει κράνος …

Αυτή η δεύτερη εκδοχή της κοινωνίας θα πρέπει να ενισχυθεί σοβαρά για να επικρατήσει. Να επιβληθεί στην πρώτη και να δώσει τον τόνο. Για να γίνει αυτό, πολύτιμη θα είναι η συμβολή του κράτους τώρα που όλοι συνειδητοποιήσαμε πως όταν λειτουργεί ορθολογικά, σέβεται τον άνθρωπο και τις αξίες του και δεν υποτάσσεται στα θέλω των ισχυρών, αλλά στηρίζεται στους άξιους και τους ειδικούς μπορεί να κάνει την διαφορά. Και να εκπλήσσει η μικρή μας χώρα τον κόσμο: «Πώς η Ελλάδα νικάει τον κορονοϊό παρά τη δεκαετή οικονομική κρίση» έγραψε τις προάλλες ο Guardian (14/4/20) και προστέθηκε στα διεθνή διθυραμβικά δημοσιεύματα που μας πιστώνουν πως όταν θέλουμε, μπορούμε. Έτσι έχουμε βάσιμες ελπίδες ότι η Ανάσταση μπορεί να αργεί αλλά θα έρθει. Προς το παρόν την ευχόμαστε.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 18-19 Απριλίου 2020