ΑΠΟΨΕΙΣ

Δεν ξέρω αν έχουμε μαγνήτη ως πόλη να τραβάμε το κακό, ή φταίει η αρρωστημένη νοοτροπία μας, αλλά μου κάνει εντύπωση το πώς η Θεσσαλονίκη βρέθηκε για άλλη μια φορά στην… αρνητική πρωτοπορία: Να είναι αυτή που θα δει πρώτη την είσοδο ΜΑΤ εντός του πανεπιστημιακού της κάμπους, στο πλαίσιο της εφαρμογής της νέας διάταξης νόμου που μόλις πρόσφατα ψηφίστηκε.

Στην Αθήνα γίνεται ο κακός χαμός με τους «μπαχαλάκηδες», με τα αποτρόπαια γεγονότα τύπου ΑΣΟΕΕ (διαπόμπευση του πρύτανη), με την ανακάλυψη οπλοστασίων για οδομαχίες, αλλά στην Θεσσαλονίκη κλήθηκε η αστυνομία να επέμβει, σε μια «κλασική κινητοποίηση τύπου ΚΚΕ».

Όχι πως δεν πρέπει να τελειώνουμε με κάθε μορφή ακραίας παραβατικότητας- όπως είναι οι καταλήψεις γραφείων- στα πανεπιστήμια, ούτε ότι οφείλουμε να δώσουμε συγχωροχάρτι στη λίγη βία σε σύγκριση με την πολλή, αλλά η επιβολή μιας νέας ρύθμισης, δεν μπορεί να γίνει χωρίς αίσθηση του χρόνου και μέτρου και από την μια μέρα στην άλλη.

Δεν γίνεται δηλαδή να καλείς τις δυνάμεις επιβολής της κρατικής καταστολής να ασκήσουν την «νόμιμη βία» απέναντι στην «νεανική» - έστω «κομματικά υποκινούμενη παραβατικότητα», για μια ολιγάριθμη κινητοποίηση οργανωμένη- υποκινούμενη ή υποστηριζόμενη από το ΚΚΕ, κατά την οποία πενήντα νεαροί δήλωσαν… κατάληψη της πρυτανείας.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η κοινοβουλευτική πλειοψηφία δεν έπρεπε να νομοθετήσει επειδή έτσι θέλει, έτσι λέει η κοινή γνώμη κι έτσι συμβαίνει στο εξωτερικό, αγνοώντας επιδεικτικά μια παράδοση χρόνων που δεν μπορεί να σβήσει μονομιάς, αλλά μόνο σταδιακά. Αυτό άλλωστε πρότεινε και η πανεπιστημιακή κοινότητα (σύνοδος πρυτάνεων), ζητώντας την δημιουργία πανεπιστημιακού σώματος φύλαξης, το οποίο να υπάγεται στην δικαιοδοσία τους.

Η κυβέρνηση επίλεξε να επιμένει στην άποψή της, κρίνοντας ότι αυτή συμβαδίζει με την θέληση της κοινής γνώμης.

Από αυτό που θέλεις -ή που είναι το σωστό- μέχρι εκείνο που πρέπει να γίνει σύμφωνα με τις επικρατούσες συνθήκες την παράδοση και τον συσχετισμό δυνάμεων, υπάρχει μεγάλη απόσταση.

Όταν δεν σέβεσαι αυτήν την… απόσταση, φτάνεις στο τραγελαφικό σημείο να μην μπορεί το κράτος να εγγυάται την εφαρμογή του νόμου που ψήφισε. Τι προσφέρει μια αυστηρή νομοθεσία όταν δεν μπορούμε να την εφαρμόσουμε;

Τι κερδίζει δηλαδή το πανεπιστήμιο και η κοινωνία, από αυτό που συνέβη στο ΑΠΘ;

Σε μια κατάληψη από αυτές που συνήθως κρατούσαν κάποιες ώρες (τις έκαναν κάποιες ομάδες στο πλαίσιο της «επαναστατικής γυμναστικής» και αφού έστελναν το μήνυμά τους αποχωρούσαν), υπήρξε επέμβαση των ΜΑΤ, εκκένωση, προσαγωγές και συλλήψεις.

Ξεσηκώθηκε κύμα αντιδράσεων και οργανώθηκαν από το πουθενά, μαζικότατες συγκεντρώσεις και πορείες διαμαρτυρίας.

Την επαύριο, επανακαταλήφθηκε το κτίριο, χωρίς να υπάρξει νέα επέμβαση. Ούτε εισαγγελείς, ούτε ΜΑΤ, ούτε υπουργεία.

Πέντε μέρες μετά, η πρυτανεία του ΑΠΘ, παραμένει κατειλημμένη.

Και καθώς η πολιτική κρίνεται εκ του αποτελέσματος, ας βγάλει καθείς το συμπέρασμά του.

****************************************************************************************************

Τον τελευταίο χρόνο, το έφεραν έτσι τα πράγματα που εκτός από ειδικοί λοιμωξιολόγοι και... εμβολιολόγοι, γίναμε και ειδικοί αμερικανοεκλογολόγοι. Οι Αμερικάνοι, λοιπόν, μπορεί να έχουν ένα δυσνόητο και παράλογο εκλογικό σύστημα, όμως όταν προκύψει ο εκλεκτός τους, οι διαδικασίες στελέχωσης του κράτους για όλες τις κυβερνητικές θέσεις απέχουν πολύ απ’ όσα ξέρουμε στην πατρίδα μας. Το κυρίαρχο εργαλείο είναι το θεσπισμένο vetting, δηλαδή η αξιολόγηση και ο ενδελεχής έλεγχος πρώτα από την καμπάνια, μετά από τους ανθρώπους του χι πλανητάρχη και τέλος η δημόσια ακρόαση (η οποία μεταδίδεται και τηλεοπτικά από το CSPAN) του όποιου προοριζόμενου για τη θέση από τη Γερουσία. Όχι πως είναι οι Αμερικάνοι τόσο εξυπνότεροι απ' όλους τους άλλους λαούς, αλλά είναι αυτονόητο πως πρέπει να ψάξουν το ποιόν του εκλεκτού για κάποια θέση και για να μην εξαπατηθούν πραγματικά και για να μην αναγκαστούν να δηλώνουν "εξαπατημένοι" αν ο οποιοσδήποτε βρεθεί σκάρτος στην πορεία και για να ξέρουν τα πάντα ώστε να έχουν το οπλοστάσιο να αμυνθούν. Αξιολόγηση κάνουν σ' όλο τον δημοκρατικό κόσμο έστω και όχι τόσο επίσημα.

Στη χώρα μας, δυστυχώς, που με την αξιολόγηση διαχρονικά δεν το έχει (κάθε φορά που ακούγεται για το δημόσιο ή τώρα με την εκπαίδευση, γίνεται «επανάσταση») μάθαμε με τον χειρότερο τρόπο την αξία της και πώς πρέπει επιτέλους ακόμη και να θεσπιστεί ως πρακτική. Γιατί η υπόθεση Λιγνάδη, πέραν της ουσίας της για την οποία άλλωστε και όλοι από το μετερίζι μας παλεύουμε να έρθει στο φως η αλήθεια και έχει πάρει και το δρόμο της με τον πάλαι ποτέ ισχυρό στη φυλακή, δηλητηρίασε και δίχασε για μία ακόμη φορά την ελληνική κοινωνία. Είναι αδιανόητο να πιστεύουμε πως ο Μητσοτάκης ήξερε ή έστω είχε υπόνοιες για απάνθρωπες πράξεις και τον διόρισε, όπως είναι εξίσου αδιανόητο να πιστεύει η απέναντι πλευρά πως ο Τσίπρας ήξερε ποιος είναι ο Χαϊκάλης αλλά προχώρησε στην υπουργοποίησή του για χάρη του Καμμένου. Πέραν του γεγονότος πως και τα δύο κεντρικά πολιτικά πρόσωπα δεν μας έχουν δώσει αφορμή για να τους προσβάλλουμε τόσο χυδαία, με το δηλητήριο αυτό που απλώνεται προσβάλλουμε και τους ίδιους τους θεσμούς και την ίδια την πολιτική. Κι ας μην ξεχνάμε τι τέρατα γέννησε στην πατρίδα μας αλλά και στο εξωτερικό η απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών.

Όμως, τα εγκλήματα που καταγγέλλονται καθημερινά –και τα οποία ξεκαθαρίζω δεν θα βάλω σε ζυγαριά ούτε τη βαρύτητά τους –αυτό είναι θέμα δικαιοσύνης- ούτε τα αίτια που οδήγησαν τον δράστη να επιτεθεί λεκτικά, να κλωτσήσει, να παρενοχλήσει ή να βιάσει – αυτό είναι θέμα της ψυχιατρικής- δεν πρέπει επ' ουδενί να γίνουν νέο πεδίο διχασμού για τη χώρα. Γιατί αυτό επιδιώκουν κάποια στα κρυφά, ενώ υπάρχει και η περίπτωση Κούγια.

Ο γνωστός μεγαλοδικηγόρος των Αθηνών που δεν υπήρξε μία δίκη που να απασχολεί το πανελλήνιο που να μην ανακατευτεί, έχει προκαλέσει πολλές φορές στο παρελθόν, όχι μόνο τα θύματα ή τις οικογένειές τους, αλλά τη λογική και το συναίσθημά μας. Ποιος μπορεί, άλλωστε, να ξεχάσει τον Κούγια να λέει «αυτά τα παιδιά δεν είναι σαν τα δικά σας και τα δικά μας» αναφερόμενος στον δολοφονημένο 15χρονο Αλέξη Γρηγορόπουλο πριν καν η οικογένειά του τον θάψει και το σχόλιο που έκανε για τις αποζημιώσεις στους γονείς των 21 νεκρών μαθητών στα Τέμπη λέγοντας πως είναι πολλά τα λεφτά κι αφήνοντας να εννοηθεί πως κάποιοι δεν είναι πλέον γονείς! Τα όσα είπε τώρα για να μην προφυλακιστεί ο Λιγνάδης περί επαγγελματιών ομοφυλόφιλων δεν αντέχουν καν σχολιασμού. Όμως το δηλητήριο σε μια ήδη συντηρητική κοινωνία χύθηκε και πάλι κι από τηλεοράσεως. Ας ελπίσουμε για το καλό των θυμάτων κάθε κακοποίησης αλλά και της κοινωνίας ολόκληρης, να σταματήσει η από τηλεοράσεως κακοποίηση και να πάμε όλοι μαζί προς την αλήθεια και τη δικαιοσύνη.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 28.02.2021