ΑΠΟΨΕΙΣ

Παρατηρώ με απορία και θλίψη συγκροτημένους ανθρώπους, που είχαν εκτεθεί υιοθετώντας τα «νταούλια» του Τσίπρα και το σκίσιμο των μνημονίων με έναν νόμο, να αναζητούν παρηγοριά στις «βρομιές» των άλλων κομμάτων.

Καθηγητής Πανεπιστημίου ποστάρει είδηση για στέλεχος της ΝΔ, που καταδικάστηκε για ασέλγεια, υπονοώντας προφανώς ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει κάποια γονιδιακή σχέση με παραβατικές συμπεριφορές.

Ενώ η έχουσα το ηθικό πλεονέκτημα αριστερά είναι άσπιλη και αμόλυντη, και δεν έχει στις τάξεις της ούτε έναν ανώμαλο.

Ο χώρος που μάχεται θεωρητικά το ρατσισμό και το σεξισμό, δηλαδή την απόδοση συνολικά σε μια ομάδα ανθρώπων χαρακτηριστικών με μόνη «απόδειξη» την ιδιότητα του μέλους της ομάδας, χρησιμοποιεί την ίδια ακριβώς αντίληψη, πασπαλισμένη με αυτήν την ακατανόητη αίσθηση της ηθικής υπεροχής.

Την ίδια αντίληψη είχα συναντήσει πολύ μικρότερος στις τάξεις της εκκλησίας με πολλούς ορθόδοξους να πιστεύουν ότι ο χώρος τους φιλοξενεί μόνο καλούς ανθρώπους, ενώ οι κακοί βρίσκονταν πάντα και μόνο στο στρατόπεδο των άπιστων, καθώς «δεν έχουν Θεό μέσα τους».

Σύντομα βέβαια κατάλαβα ότι δεν υπάρχει χώρος που να καθαγιάζει ανθρώπους. Ούτε θρησκευτικός ούτε πολιτικός, ούτε κοινωνικός. Η πορεία προς την αρετή είναι μοναχικό σπορ και καμία ιδιότητα μέλους από μόνη της δεν μπορεί να την εξασφαλίσει.

Είναι λοιπόν απορίας άξιο πώς μια αντίληψη, τη σαθρότητα της οποίας δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να καταλάβει κανείς, υιοθετείται και αναπαράγεται από σοβαρούς ανθρώπους.

Μια απλή και νομίζω λογική εξήγηση είναι ο ετεροπροσδιορισμός.

Η πρακτική δηλαδή να υποστηρίζεις πολιτικά, θρησκευτικά ή καλλιτεχνικά ρεύματα, προκειμένου να προσθέσεις στα στοιχεία της προσωπικής σου ταυτότητας τα χαρακτηριστικά τους.

Αφού λοιπόν η αριστερά στα ελληνικά έχει μεταφραστεί ως ευαισθησία, καλοσύνη και πρόοδος, σημαίνει ότι αν δηλώνω αριστερός είμαι ευαίσθητος, καλός και προοδευτικός.

Το ίδιο συμβαίνει και με τη μουσική και το θέατρο. Αφού ακούω κλασική μουσική, είμαι καλλιεργημένος, αφού βλέπω Μπρεχτ, είμαι ψαγμένος και πάει λέγοντας.

Δυστυχώς τα «νέα» δεν είναι καλά για όσους επέλεξαν να ζουν μέσα σε αυτήν τη πλάνη. Η διάψευση των υποσχέσεων που δόθηκαν από τους εκπροσώπους της ευαισθησίας είναι μια σκληρή πραγματικότητα.

Αντί λοιπόν να αναθεωρήσουν τις προφανώς λανθασμένες απόψεις τους, επιμένουν να υπερασπίζονται με μανία το ψέμα, γιατί με τον τρόπο αυτό υπερασπίζονται την ίδια τους την ύπαρξη.

Όσο για την κλασική μουσική και το θέατρο, είναι σαφές ότι μπορεί να ακούς άριες με την Κάλλας και να ποστάρεις ατάκες από τη «Μάνα» και την ίδια στιγμή να παρκάρεις σε χώρο για ΑμεΑ.

Ευτυχώς ή δυστυχώς η πραγματική μας ταυτότητα δεν έχει σχέση με όσα υπερασπιζόμαστε στη θεωρία…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 7 Απριλίου  2019