ΑΠΟΨΕΙΣ

Όλο και βρίσκουμε κάποιο θέμα να ασχοληθούμε αφήνοντας στην άκρη τα σοβαρά. Ο τέως πέθανε. Όπως λέμε πάντα όταν κάποιος συνάνθρωπος αφήνει τον κόσμο «ο νεκρός δικαιώθηκε». Δηλαδή: πλέον δεν έχει αξία η κριτική προς αυτόν προσωπικά και η αναζήτηση δικαιολογιών και απόψεων εκ μέρους του.

Στην Ελλάδα πάνε 50 σχεδόν χρόνια που το πολιτειακό λύθηκε και λύθηκε σταθερά. Είμαστε κοινοβουλευτική Δημοκρατία με Πρόεδρο που εγκρίθηκε 70% κατά της Βασιλευομένης και 30% υπέρ. Αξίζει να δει κανείς ανά περιφέρεια (π.χ. Λακωνία και Ροδόπη ήταν υπέρ) τα αποτελέσματα για την ιστορική έρευνα και σύγκριση με τα αποτελέσματα των εκλογών του1974.

Στην Ελλάδα ο Βασιλιάς ήταν πάντα ξένο σώμα και το Παλάτι σαν θεσμός πάντα προσπάθησε να παίζει ρόλο στηρίζοντας κάποιους και υποσκάπτοντας κάποιους. Πάντα προσπάθησε να υπονομεύει όποιον φαίνονταν να έχει την ισχύ στον λαό και πάντα προσπαθούσε να αναδείξει αντιπάλους. Φυσικά μετά το 1946 και την λήξη του εμφυλίου το ιστορικό λάθος (όπως το ίδιο το ΚΚΕ αναγνώρισε το 1956) έδωσε την ευκαιρία να εδραιωθεί ως ένας από τους κεντρικούς παράγοντες επιρροής.

Συγκρουόμενος ο τότε Βασιλιάς με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ή/και τον Γεώργιο Παπανδρέου όταν αυτοί έφταναν σε ισχυρές πλειοψηφίες προσπαθούσε να τους στερήσει την πλειοψηφία με άμεσους ή με έμμεσους τρόπους.

Έχει πια κάποια σημασία; Για την ιστορική έρευνα και για την πολιτική ιστορία, έχει. Για το σήμερα και την προοπτική όχι. Θα κηδευτεί και θα το ξεχάσουμε όπως συμβαίνει με πολλά. Αυτό μάλιστα σωστά θα το ξεχάσουμε. Όπως είπαμε ποτέ ο θεσμός δεν έγινε αποδεκτός, θεωρούμενος πάντα (από τον Όθωνα μέχρι το 1974) ξένος με τις συνήθειες και την καθημερινότητα της χώρας.

Το πολύ οι εξηντάρηδες σήμερα να θυμούνται το 1974 και την εκστρατεία υπέρ και κατά. Την στάση του νικητή της εποχής Κωνσταντίνου Καραμανλή που οδήγησε στην απαλλαγή μας.

Καλύτερα λοιπόν να ασχοληθούμε με το αύριο και τις επόμενες μέρες προς το Πάσχα και τις εκλογές. Θέματα όπως οι υποκλοπές, ο Βασιλιάς, τα μάρμαρα μπορεί να είναι ωραία για κουβέντα και εξυπνάδες αλλά δεν αποτελούν ουσιαστικά προβλήματα.

Ουσιαστικό πρόβλημα είναι το γνωστικό έλλειμμα των παιδιών κυρίως στις τάξεις μετάβασης (Α’ και ΣΤ’ Δημοτικού, Α’ και Γ’ Γυμνασίου και Α’ και Γ’ Λυκείου). Εκεί το επίπεδο των μαθητών και μαθητριών είναι αρκετά πίσω και όπως λένε και οι εκπαιδευτικοί δύσκολα προσαρμόζονται. Κάτι αντίστοιχο φαίνεται στα τελευταία έτη των Πανεπιστημίων. Δύσκολη η αποκατάσταση ισορροπίας και ακόμη πιο δύσκολη η προσαρμογή και η εκμετάλλευση όσων μάθαμε στην πανδημία (που δυστυχώς δεν τελείωσε…).