ΑΠΟΨΕΙΣ

Αν κάποιος θέλει να αναδείξει τα σημαντικότερα εμπόδια που αντιμετωπίζει η χώρα για να πάει μπροστά δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερο παράδειγμα από το νομοσχέδιο για τις δημόσιες συναθροίσεις.

Δεν υπάρχει πολίτης στη χώρα που να χρησιμοποιεί ως εργαλείο τη λογική, και όχι κάποιο κομματικό αναγνωστικό γραμμένο τον προηγούμενο αιώνα, για να διαβάσει την πραγματικότητα που να μην αναγνωρίζει ότι στο θέμα των διαδηλώσεων υπάρχει ζήτημα το οποίο πρέπει να αντιμετωπισθεί.

Όλοι μας και ιδιαίτερα οι κάτοικοι της πρωτεύουσας, έχουμε βρεθεί σε μποτιλιάρισμα που έχει δημιουργηθεί από κάποια διαμαρτυρία-διαδήλωση. Όλοι μας έχουμε νιώσει τον εκνευρισμό και την αίσθηση ότι τα δικαιώματα κάποιων περιορίζουν τα δικαιώματα των υπολοίπων.

Ακόμη και σε περιπτώσεις που ταυτιζόμαστε με τα αιτήματα μιας πορείας, οι περισσότεροι έχουμε σκεφτεί ότι οι 100 άνθρωποι που βγήκαν στο δρόμο ξοδεύοντας προσωπικό χρόνο για να υποστηρίξουν κάτι που μπορεί να είναι και για το δικό μας καλό θα μπορούσαν να καταλάβουν μια λωρίδα στην Εγνατία και να αφήσουν τις υπόλοιπες για να μην ταλαιπωρούνται οι συμπολίτες τους. Οι περισσότεροι επίσης δεν έχουμε συνειδητοποιήσει με ποιο τρόπο η αύξηση της ταλαιπωρίας που προκαλείται στο κοινωνικό σύνολο είναι ανάλογη -και όχι αντιστρόφως- της επιτυχίας μιας διαμαρτυρίας.

Εντάσσω τις προηγούμενες 150 λέξεις που έγραψα στο πεδίο «αχρείαστες» καθότι περιγράφουν το αυτονόητο και στο πεδίο «αναγκαίες» καθότι στη χώρα μας το πιο δύσκολα αποδεκτό είναι συχνά το αυτονόητο και συνεχίζω.

Αποφάσισε λοιπόν η κυβέρνηση να φέρει ένα νομοσχέδιο που θέτει κανόνες στον τρόπο με τον οποίο οι πολίτες μπορούν να καταλάβουν δημόσιο χώρο για να διαμαρτυρηθούν.

Και τι έγινε; Ξεσηκώθηκαν όλες οι «δημοκρατικές» δυνάμεις καθώς πίσω από την πρωτοβουλία της κυβέρνησης βλέπουν την πρόθεση «να κατασταλεί η λαϊκή αντίδραση», «να προλάβει τις αντιδράσεις που δημιουργεί η ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική της» και άλλα επαναστατικά.

Ας δεχτούμε ότι έχουν δίκαιο. Ας δεχτούμε ότι στο πίσω μέρος του μυαλού του Μητσοτάκη είναι να μας ελέγξει όλους ώστε χωρίς την άδειά του να μην μπορούμε να κλείσουμε ούτε το στενό που κλείνει το φορτηγάκι που κάνει μεταφορές.

Ποια είναι η αντιπρόταση; Μόνο το ΚΙΝΑΛ που είδε κατ΄ αρχήν με θετικό μάτι το νομοσχέδιο ζήτησε -μεταξύ άλλων- την ύπαρξη θεσμικών εγγυήσεων στην εφαρμογή του, δηλαδή τη συμμετοχή εκπροσώπου της Δικαιοσύνης σε τυχόν απόφαση απαγόρευσης ή διάλυσης μιας δημόσιας υπαίθριας συνάθροισης. Οι υπόλοιπες δυνάμεις που εκπροσωπούν την «πρόοδο» ζητούν την απόσυρση του νομοσχεδίου.

Τι ζητούν δηλαδή;

Να μην γίνει τίποτα. Να μείνει η κατάσταση όπως έχει για να μπορούν αυτοί να παίζουν το ρόλο του διαμαρτυρόμενου και του υπερασπιστή κάθε πικραμένου, που τους επιτρέπει να υπάρχουν.

Δεν πρόκειται για μια ακόμη πολιτική αντιπαράθεση. Πρόκειται για ακόμη ένα τεστ κανονικότητας στο οποίο ετοιμαζόμαστε να αποτύχουμε. Ξανά…

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 05.07.2020.