ΑΠΟΨΕΙΣ

Επανέρχομαι στο νόμο για τις δημόσιες συγκεντρώσεις γιατί νιώθω ότι το χρωστάω στους ξεναγούς της Βόρειας Ελλάδας.

Λόγω της πανδημίας, οι άνθρωποι αυτοί όπως και οι συνάδελφοί τους σε όλη τη χώρα δεν βρίσκονται αντιμέτωποι με τη μείωση αλλά με την απώλεια του εισοδήματός τους. Όπως όλοι καταλαβαίνουμε πρόκειται για κατάσταση που μαζί με τον οικογενειακό προϋπολογισμό μπορεί να φέρει στα όρια και τις ανθρώπινες αντιδράσεις.

Όταν πρωταγωνιστεί η απόγνωση, τότε η ευγένεια και ο σεβασμός των δικαιωμάτων των υπολοίπων παίρνουν μοιραία το ρόλο αδιάφορου κομπάρσου.

Κόντρα σε αυτή τη λογική οι ξεναγοί συγκεντρώθηκαν στον Λευκό Πύργο με τις μάσκες τους, άνοιξαν τα πανό τους και στη συνέχεια έκαναν πορεία μέχρι το δημαρχείο από το… πεζοδρόμιο για να μην διαταράξουν την κυκλοφορία.

Στο δικό μου μυαλό δεν πρόκειται για ανθρώπους που ξεναγούν μόνο τους επισκέπτες της πόλης στην ιστορία της, αλλά ξεναγούν και τους κατοίκους της σε ένα μέλλον πιο ανθρώπινο όπου ο πολιτισμός δεν εκφράζεται μόνο μέσα από μνημεία αλλά μέσα από συμπεριφορές και δεν ορίζεται μόνο με αυτά που έγιναν αλλά με αυτά που γίνονται.

Και εδώ είναι το σημείο κλειδί για τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τις αλλαγές.

Σε μια εποχή που οι τεχνολογικές εξελίξεις τρέχουν με ασύλληπτες ταχύτητες και δημιουργούν δεδομένα τα οποία αλλάζουν τον κόσμο όπως τον ξέρουμε, είναι αστείο να μιλά κανείς για φίμωση επειδή δεν θα επιτρέπεται σε μια παρέα 50 ανθρώπων να κλείνουν το δρόμο και να σπάνε τα νεύρα χιλιάδων συμπολιτών τους.

Την ώρα που μια ομάδα από έφηβους τικτόκερς κατάφερε να ταπεινώσει τον πλανητάρχη Τραμπ αναγκάζοντάς τον να κάνει την πρώτη του προεκλογική ομιλία σε μισοάδειο συνεδριακό κέντρο, τα συνθήματα για χούντα που ακούγονται από κόμματα και συνδικαλιστές παραπέμπουν σε χρονολογικό vertigo.

Σαν να έχουν μπερδέψει το μπροστά με το πίσω και το χθες με το αύριο. Σαν μην βλέπουν ότι πλέον γίνονται παγκόσμια συνέδρια, όπως το Nanotexnoloy 2020 στη Θεσσαλονίκη, στα οποία μετέχουν επιστήμονες από όλο τον κόσμο χωρίς να μετακινηθούν από την καρέκλα του γραφείου τους. Σαν μην καταλαβαίνουν ότι πλέον μια ιδέα που αγγίζει τον κόσμο μεταδίδεται με την ταχύτητα της αστραπής μέσω διαδικτύου και μπορεί γκρεμίσει σε μερικά λεπτά κάτι που άλλοι έχτιζαν για δεκαετίες.

Και λέω «σαν» γιατί στην ουσία όλοι γνωρίζουν. Βλέπετε οι μεγαλύτεροι πολέμιοι των αλλαγών είναι αυτοί που ξέρουν ότι δεν έχουν θέση στην επόμενη μέρα. Δεν παλεύουν λοιπόν για τη δημοκρατία αλλά για την επιβίωσή τους…

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 12.07.2020.