ΑΠΟΨΕΙΣ

Καιρός να τελειώσουν τα καλαμπούρια με τα σύνορα. Ο έλεγχος των συνόρων αποτελεί προϋπόθεση εθνικής ασφάλειας. Ούτε καλλιστεία ευαισθησίας, ούτε ευκαιρία για δημοσιογραφικές καριέρες σε ευρωπαϊκά και υπερατλαντικά ΜΜΕ που προωθούν την ανεξέλεγκτη μετανάστευση, Δεν μπορεί να συζητείται με όρους τσιπουράδικων Καισαριανής, αυτοδιαχειριζόμενων καταλήψεων Εξαρχείων ή μπρασερί Κολωνακίου. Αλλά επειδή οι καλαμπουρτζήδες θα συνεχίσουν τον χαβά τους, η κυβέρνηση πρέπει να πάρει αποφάσεις, αδιαφορώντας για τις αντιδράσεις. Σε αυτήν αναθέτει το Σύνταγμα την υπεράσπιση των συνόρων. Ούτε στην Κοινωνία των Πολιτών, ούτε στην «ερευνητική δημοσιογραφία», ούτε σε «δίκτυα αλληλεγγύης». Η εικόνα μίας κυβέρνησης που απολογείται για ό,τι γράφει οποιοσδήποτε οπουδήποτε, δείχνει φόβο.

Ζητείται από την Ελλάδα να καταργήσει τα σύνορά της. Άλλοι της το λένε με όρους ανθρωπισμού, άλλοι με όρους επιτηδευμένων νομικών αλλά εντέλει λένε ακριβώς το ίδιο. Όταν μία βάρκα περάσει έστω και ένα μέτρο μέσα από το όριο της ελληνικής επικράτειας, το λιμενικό όχι μόνο δεν επιτρέπεται να την διώξει πίσω αλλά οφείλει και να την συνοδεύσει ώστε να φθάσει ασφαλής μέχρι την ακτή. Εάν πάλι οι μετανάστες περάσουν τον μισό Έβρο και πατήσουν πόδι σε κάποια νησίδα, πάλι οφείλει η Ελλάδα να τους μεταφέρει αβλαβείς στο έδαφός της. Εκεί πρέπει να υπάρχει ένα σύστημα υποδοχής που θα εξασφαλίζει διαμονή, διατροφή, υγειονομική περίθαλψη, επιδόματα για τα γενικά έξοδα και, βεβαίως, ελευθερία μετακινήσεων. Όσοι τύχουν ασύλου θα μπορούν να συνεχίσουν για κάποια χώρα της Κεντρικής Ευρώπης. Οι υπόλοιποι -δηλαδή οι περισσότεροι αφού Πακιστανοί, Μπαγλαντεσιανοί, Μαροκινοί, Αλγερινοί με κανένα κριτήριο δεν μπορούν να θεωρηθούν «πρόσφυγες» - υποχρεούνται να εγκαταλείψουν την Ελλάδα. Στα λόγια! Επειδή τρόπος απέλασης δεν υπάρχει, θα μείνουν εδώ. Οπότε ένα άλλο σύστημα θα αναλάβει να καταγγέλλει την «ρατσιστική Ελλάδα» ότι παραβιάζει τα δικαιώματά τους επειδή δεν τους δίνει «χαρτιά, σπίτια και λεφτά», όπως λέει το μόνιμο σύνθημα των διαδηλώσεων γύρω από την Ομόνοια.

Τι νόημα, λοιπόν, έχει η προστασία των συνόρων όταν όποιος θέλει μπορεί να τα περνά ανεμπόδιστα και, μάλιστα, δηλώνοντας όποιο όνομα, ηλικία, εθνικότητα βολεύει; Ως γνωστόν, τα διαβατήρια χάνονται αλλά, παραδόξως, ποτέ δεν χάνονται τα iPhone με τα οποία οι ερχόμενοι βγάζουν φωτογραφίες, τις αναρτούν σε social media και ενημερώνουν τις ΜΚΟ που τους περιμένουν με ακρίβεια τετραγωνικού εκατοστού. Ξέρει κανείς σήμερα πόσοι ξένοι βρίσκονται στην Ελλάδα; Από που κρατάει η σκούφια τους; Εάν κάποιοι είναι πράκτορες της Τουρκίας; Πόσοι θα προσφερθούν να υπονομεύσουν την ελληνική άμυνα σε έναν πόλεμο λόγω της θρησκευτικής ταύτισης με τον εισβολέα; Ποια αντικατασκοπεία, ποιες μυστικές υπηρεσίες, ποια στρατιωτικά απόρρητα όταν στη μεθόριο όποιος θέλει σουλατσάρει ανενόχλητος; Αυτή ακριβώς την κατάργηση των συνόρων επιδιώκει εκβιαστικά η ομοβροντία δηλώσεων και δημοσιευμάτων που κορυφώθηκε τον τελευταίο καιρό. Η συνέχεια δεν χρειάζεται φαντασία. Την πρώτη μέρα θα περάσει μία βάρκα με 40 άτομα, την επόμενη δέκα βάρκες και την μεθεπόμενη μερικές εκατοντάδες. Πάντα με ένα κοριτσάκι μέσα και με μία έγκυο γιατί τα «πληρώματα» έτσι προσεκτικά συγκροτούνται, ώστε να ασκείται αποτελεσματικά ο συναισθηματικός εκβιασμός.

Όλα αυτά θα ήταν έως και συμπαθητικά εάν ήμασταν Λουξεμβούργο. Δυστυχώς δεν είμαστε. Απέναντί μας υπάρχει ένα κράτος που μας απειλεί απροκάλυπτα. Ό,τι πλησιέστερο υπάρχει για μας στον δυτικό κόσμο, συνδυασμός δημοκρατίας και στρατιωτικής ισχύος, είναι το Ισραήλ. Μία χώρα σε διαρκή άμυνα, σιδερένια υπηρεσία πληροφοριών και πανίσχυρο στρατό που δεν θα επέτρεπε ποτέ να ελέγχουν τα σύνορά της νορβηγικές ΜΚΟ και γραφικοί Ευρωβουλευτές που δεν έχουν πιάσει όπλο ούτε σε λούνα παρκ. Γιατί αν ακουστεί το «μπαμ», δεν θα τρέξουν να πολεμήσουν οι καλαμπουρτζήδες. Αυτοί θα είναι με τον «άνθρωπο». Οι «κυρ Παντελήδες» θα πολεμήσουν, όπως είχαν πολεμήσει οι «κυρ Παντελήδες» πατεράδες και παππούδες τους.