ΑΠΟΨΕΙΣ

Πρώτα για να καταλάβουμε περί τίνος πρόκειται: Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές του δημοσίου ψηφίζουν κάθε δύο χρόνια για τους εκπροσώπους τους στα υπηρεσιακά συμβούλια (δύο μέλη σε πενταμελή όργανα), κάθε δύο χρόνια για την διοίκηση των Ομοσπονδιών (ΔΟΕ και ΟΛΜΕ) και κάθε χρόνο για τις τοπικές ενώσεις (ποικιλώνυμες Ενώσεις και ΕΛΜΕ). Μέχρις εδώ κανένα πρόβλημα, όρεξη να έχουν να ψηφίζουν. Το πρόβλημα είναι ότι για να γίνουν οι εκλογές, κλείνουν τα σχολεία. Οι εκλογές των εκπαιδευτικών στο Δημόσιο δεν γίνονται Σάββατο ή Κυριακή. Γίνονται Τετάρτη.

Δεν αποτελεί εφεύρεση του αρχαϊκού ΠΑΣΟΚ, όπως ίσως θα σκεφτόταν κανείς. Αποτελεί εφεύρεση του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ, για την ακρίβεια του δύοντος εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ που το 2003 είχε παραιτηθεί από την ιδέα να αλλάξει την Ελλάδα και έδινε μάχες οπισθοφυλακής με την επερχόμενη Νέα Δημοκρατία των Καραμανλή, Παυλόπουλου, Αβραμόπουλου, Νικήτα Κακλαμάνη, Αντώναρου και Καμμένου. Ξέρετε πώς γίνονται αυτά τα πράγματα! Κάποιος πετάει την ιδέα στο διοικητικό συμβούλιο της ΟΛΜΕ, κάποιος τηλεφωνεί στον υπουργό, ο υπουργός δεν έχει τίποτε να χάσει, βάζει μια υπογραφή και έτσι προκύπτει το «κεκτημένο». Το οποίο κεκτημένο ο κλάδος δεν χρειάστηκε καν να υπερασπισθεί γιατί από τη χώρα πέρασαν Τρόικες και Μνημόνια αλλά κανένας υπουργός Παιδείας δεν τόλμησε να τελειώσει μια και καλή αυτή την γελοιότητα. Και εμείς περιμέναμε ότι θα γινόταν και αξιολόγηση…

Κατά μία, μάλλον διεστραμμένη, έννοια, είναι επιτυχία του συνδικαλισμού των εκπαιδευτικών το γεγονός ότι σε μια περίοδο κατά την οποία ο ιδιωτικός τομέας σαρωνόταν, στην δημόσια εκπαίδευση δεν εφαρμόσθηκε ούτε υποψία μεταρρύθμισης. Σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ, στο δημόσιο σχολείο εάν θέλεις δουλεύεις, εάν θέλεις τεμπελιάζεις, εάν θέλεις επιμορφώνεσαι, εάν θέλεις διδάσκεις ό,τι έμαθες κάποτε στο πανεπιστήμια απ’ όπου αποφοίτησες με το «δημοκρατικό πέντε», εάν θέλεις σέβεσαι τους μαθητές σου, εάν θέλεις το ενδιαφέρον σου εξαντλείται στο πώς θα έχεις τρίωρο την Παρασκευή για να γυρίσεις νωρίς στο σπίτι. Όλα εναποτίθενται στο φιλότιμο. Και ακριβώς αυτή η φοβική στάση των υπουργών Παιδείας -προφανώς και των πρωθυπουργών- απέναντι στην ΟΛΜΕ και στην ΔΟΕ έδωσε τόση αυτοπεποίθηση στους συνδικαλιστές ώστε τολμούν και υπερασπίζονται την κοινωνική πρόκληση, να κλείνουν τα σχολεία για να γίνουν οι εκλογές τους. Βεβαίως, τα επιχειρήματα που ακούγονται εναντίον της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας σε μη εργάσιμη ημέρα είναι επιπέδου νηπιαγωγείου. Αλλά έτσι συμβαίνει με τον κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό. Δεν έμαθε να πείθει επειδή ποτέ δεν χρειάστηκε να πείσει. Κανένας δεν αντιδρά. Ούτε οι μαθητές, ούτε οι γονείς, ούτε οι κυβερνήσεις. Οπότε, είναι σαν να κλέβεις από εκκλησία. Ακόμη χειρότερα, αυτή η παρακμιακή νοοτροπία διατρέχει οριζόντια όλες τις παρατάξεις που εκπροσωπούνται στη διοίκηση της ΔΟΕ και της ΟΛΜΕ. Είτε διαβάζεις ανακοίνωση της ΔΑΚΕ είτε του ΠΑΜΕ, είναι το ίδιο πράγμα. Αν δεν υπήρχαν οι σφραγίδες, δεν θα στοιχημάτιζες δεκάρα τσακιστή ποιος είναι ποιος.

Δεν αποτελεί μεταρρύθμιση η απόφαση της υπουργού Παιδείας, να μην διεξαχθούν στο εξής οι εκλογές για τα υπηρεσιακά συμβούλια σε εργάσιμες ημέρες. Είναι στοιχειώδης υποχρέωσή της έναντι της δημόσιας εκπαίδευσης. Και αν οι παρατάξεις επιμείνουν να αποσύρουν τους υποψηφίους τους, ευκαιρία να αποκατασταθεί ακόμη μία στρέβλωση. Δεν είναι δουλειά των συνδικαλιστών να συναποφασίζουν για μεταθέσεις, αποσπάσεις και πειθαρχικές ποινές. Γενικώς δεν είναι δουλειά του συνδικαλισμού να συνδιοικεί. Αυτή είναι αρμοδιότητα της δημόσιας διοίκησης που, αν χρειάζεται, ελέγχεται από την διοικητική δικαιοσύνη. Εκπαιδευτικούς στις αίθουσες χρειάζεται η εκπαίδευση. Και ο συνδικαλισμός συνδικαλιστές που σέβονται το επάγγελμά τους και την κοινωνία. Όχι πρεσβευτές παραπόνων ούτε διεκπεραιωτές εξυπηρετήσεων με ένα κινητό στο χέρι.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στη 1 Νοεμβρίου 2020