ΑΠΟΨΕΙΣ

Τα επιδημιολογικά δεδομένα της τελευταίας βδομάδας και κυρίως οι εκτιμήσεις των ειδικών πως βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού κι ένα λάθος βήμα θα μας οδηγήσει σε μια πορεία χωρίς επιστροφή, φέρνει την χώρα ενώπιον ενός σκληρού διλήμματος το οποίο δεν μπορούμε να αγνοήσουμε: Πάσχα ή καλοκαίρι;

Ποιο απ’ τα δύο θα προσπαθήσουμε να διασώσουμε;

Γιατί έχει γίνει σαφές πλέον από την εξέλιξη των στοιχείων, ότι η «απελευθέρωση» σήμερα -η υπερβολική δηλαδή χαλάρωση των περιοριστικών μέτρων, θα τινάξει στον αέρα την προσπάθεια που έγινε έναν χρόνο τώρα.

Πρώτα από όλα, θα οδηγήσει σε κρασάρισμα τα νοσοκομεία που ήδη βρίσκονται σε ασφυξία, δεύτερον θα φέρει νέο κύμα βαριά νοσούντων και θανάτων και τρίτον, θα θέσει σε κίνδυνο το…ελληνικό καλοκαίρι.

Καλά κάναμε και ζυγίσαμε τις δυνατότητες της κοινωνίας μας να κρατήσουμε δύο καρπούζια κάτω από μία μασχάλη. Ευχής έργο θα ήταν να μπορούσαμε να γιορτάζαμε το Πάσχα την… ανάσταση της κοινωνίας μας και να συνεχίζαμε έτσι το καλοκαίρι, αλλά είναι ηλίου φαεινότερο πλέον ότι δεν θα τα καταφέρουμε.

Μακάρι τα πράγματα να εξελίσσονταν διαφορετικά. Μακάρι δηλαδή η μεταδοτικότητα του ιού να είχε απομειωθεί και το εμβολιαστικό πρόγραμμα να είχε φτάσει σε υψηλότερα επίπεδα θωρακίζοντας την κοινότητα. Όμως, φευ!

Θέλω να πιστεύω ότι οι αρμόδιοι έχοντας πλήρη συνείδηση πως βρισκόμαστε στο μεταίχμιο, θα αποφασίσουν κλείνοντας τα αφτιά τους σε φωνές, σε παρακάλια και σε πιέσεις.

Θεωρώ αδιανόητο να νομίσουν πως ανοίγοντας τα πάντα σήμερα, θα μπορέσουμε να περάσουμε ένα ελεύθερο και ανέμελο καλοκαίρι απολαμβάνοντας τα μπάνια μας και μαζεύοντας λεφτά από τους τουρίστες.

Από την άλλη, αντιλαμβάνομαι ότι η κούραση του κόσμου, θα οδηγήσει πολλούς σε μαζική απείθεια σε μια ενδεχόμενη επιβολή αυστηρών περιοριστικών μέτρων.

Θα αποτολμήσω να υποστηρίξω ότι ως μόνη ενδεδειγμένη λύση, προβάλλει η γενική απαγόρευση μετακινήσεων εκτός της περιοχής κατοικίας, με κάποιες εξαιρέσεις- για λόγους ένωσης οικογενειών- και αυτές με προϋποθέσεις αρνητικών self tests ή βεβαιώσεων εμβολιασμού. Επιπλέον, πρέπει να καταβληθεί μεγάλη προσπάθεια για να πειστούν οι ιερείς και ο στενός πυρήνας των ανθρώπων που βρίσκονται γύρω από κάθε ενορία, πως είναι κυριολεκτικά θέμα ζωής ή θανάτου ο σεβασμός των κανόνων και η πιστή εφαρμογή των περιοριστικών και των μέτρων προστασίας.

Άλλως, το Πάσχα των Ελλήνων, θα μπορέσει να αποδειχθεί ολέθριο για όλους μας.

***************************************************************************************************************

Από πέρσι τον Μάρτη μέχρι σήμερα κι εμείς οι δημοσιογράφοι βαρεθήκαμε να γράφουμε για το πόσο δύσκολη είναι η τάδε ή η δείνα απόφαση για την κυβέρνηση, κι εσείς οι αναγνώστες μας μπουχτίσατε να το διαβάζετε και πάω στοίχημα πως μαζί με το «οι επόμενες δύο εβδομάδες θα είναι κρίσιμες» όταν με το καλό περάσει η πανδημία, θα επιθυμούσατε να εκλείψει από τον δημόσιο λόγο.

Όμως, η απόφαση που καλούνται να πάρουν οι κυβερνώντες για το Πάσχα είναι όντως απερίγραπτα δύσκολη και καμία σχέση δεν έχει με τα περσινά που και δεδομένο ήταν πώς θα φάμε αρνάκι (και μάλιστα στο φούρνο και επ’ ουδενί στη σούβλα την κρυφοσυνωστίζουσα με εντολή Πέτσα και Χαρδαλιά) μονάχοι μας, θα πατήσουμε και το «6» την άλλη μέρα για περπάτημα και μόνο και σκάρτα να πετυχαίναμε κανάν άνθρωπο στην Τσιμισκή το απογευματάκι.

Ουδεμία σχέση, λοιπόν, με φέτος που θρηνούμε περισσότερους από 9.000 συμπατριώτες μας, που οι ΜΕΘ είναι στο φουλ, που τα θλιβερά ρεκόρ διαδέχονται το ένα το άλλο, αλλά και πού ο κόσμος είναι απίστευτα κουρασμένος, μην πω και έξαλλος και δεν μαζεύεται πια με τίποτα. Και σ’ αυτόν τον συνδυασμό κρύβεται η δυσκολία αλλά και όλη η πασχαλινή φασαρία.

Τα επιχειρήματα και των δύο πλευρών «τίμια». Οι «Πάσχα στο σπίτι» με μεγαλύτερη... φαρέτρα λένε το προφανές, πώς η επιδημία είναι στο peak της, πως οι ΜΕΘ έχουν κρασάρει ήδη, πώς οι πόλεις «βράζουν» και τα χωριά που φαίνεται να αντέχουν θα γεμίσουν κορονοϊό κλπ κλπ, ενώ οι «Πάσχα στο χωριό» λένε το επίσης προφανές, πώς θέλουν επιτέλους να δούνε γονείς κι αδέρφια, θέλουν να πάρουν μια ανάσα, οι ηλικιωμένοι τους είναι κατά βάση εμβολιασμένοι, άσε που η είσοδος τουριστών (από το παράθυρο στην Κρήτη, ως «πείραμα» στη Ρόδο) τους προσθέτει το επιχείρημα των άλλων μέτρων κι άλλων σταθμών και τα περί «πολιτών δεύτερης κατηγορίας».

Εγώ, όμως, θα σας πω σήμερα κάτι άλλο και ας βγάλει καθένας τα συμπεράσματά του. Υπάρχουν, λοιπόν, αυτή τη στιγμή στον κόσμο ένα παράδειγμα κι ένα αντιπαράδειγμα. Μιλάω για το Ισραήλ και το success story του με τον εμβολιασμό και την άγνωστη ιστορία της Χιλής και το fail story της.

Το πρώτο το βλέπουμε κάθε μέρα στις ειδήσεις και το ζηλεύουμε. Η χώρα αγόρασε έγκαιρα τη μισή παραγωγή της Pfizer, εμβολίασε όλους τους πολίτες της και εδώ και καιρό έχει ουσιαστικά επιτευχθεί η ανοσία της αγέλης, ενώ ολοένα και φτάνουν φωτογραφίες και βίντεο με τους κατοίκους του Τελ Αβίβ να γλεντάνε στα μπαρ και να ζουν τη δική τους κανονικότητα.

Στον αντίποδα η μακρινή και άγνωστη Χιλή που δεν το ξέρουμε, αλλά έχει προχωρήσει απίστευτα το εμβολιαστικό της πρόγραμμα, όμως όχι μόνο δεν πέτυχε την ανοσία της αγέλης, αλλά η συμπεριφορά της... αγέλης τους έφερε ένα βήμα ή μάλλον ένα χρόνο πίσω. Εμβολιάζονταν, λοιπόν, ταχύτητα οι Χιλιανοί, σε αντίθεση με μας τους Ευρωπαίους, όμως ταυτόχρονα καθησυχασμένοι απ’ αυτό και με τον λατινοαμερικάνικο χαρακτήρα να υπερισχύει, έβγαιναν, έτρωγαν κι έπιναν, αγκαλιάζονταν και φιλιούνταν και τώρα η επιδημία είναι στο peak της.

Τι θέλω να πω, λοιπόν; Τα εμβόλια σίγουρα ήρθαν να μας σώσουν και η χώρα μας προχωρά όλο και καλύτερα, όλο και πιο γρήγορα προς την «Ελευθερία». Όμως χωρίς την ενδεδειγμένη για συνθήκες πανδημίας συμπεριφορά δεν κάνουν μαγικά τα εμβόλια και μπορείς σε μια στιγμή να τα γκρεμίσεις όλα όσα έχτιζες ένα χρόνο τώρα. Πάσχα, λοιπόν, είναι, θα περάσει και το θέμα είναι να μη γίνουμε στο όνομά του και στις χάρες του ούτε Μπέργκαμο, ούτε Χιλή...

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 18.04.2021