Τσάκα πίκο
Θυμάμαι τον Γιάννη Μπουτάρη να μιλά σε ραδιόφωνο της πόλης ως υποψήφιος δήμαρχος το μακρινό 2006.
«Δεν είναι δυνατόν» έλεγε «να κάνεις μισή ώρα για να περάσεις την Αγίου Δημητρίου» ψέγοντας την διοίκηση Παπαγεωργόπουλου για το κυκλοφοριακό και τα διπλό-τριπλό παρκαρισμένα αυτοκίνητα.
Θυμάμαι και μένα ακούγοντας τον μετέπειτα δήμαρχο Θεσσαλονίκης να κουνάω συγκαταβατικά το κεφάλι, σκεπτόμενος ότι έχει δίκιο και ότι θα έπρεπε να μπει μια τάξη στην πόλη και να γίνουν τα αυτονόητα.
Πέρασαν από τότε 13 χρόνια, μια θητεία Παπαγεωργόπουλου, δύο του κυρ Γιάννη και κάτι μέρες από τη θητεία του Κ. Ζέρβα και φυσικά η διαπίστωση που προκύπτει μόνο αισιοδοξία δεν επιτρέπει. Το αυτονόητο στην πόλη και τη χώρα είναι ό, τι πιο επαναστατικό μπορεί να φανταστεί και να διεκδικήσει κανείς.
Μαζί με τα διπλοπαρκαρισμένα, εξακολουθώ να βλέπω καφάσια που πιάνουν μια θέση στάθμευσης μέχρι να έρθει ο ιδιοκτήτης, όχι της θέσης αλλά του καφασιού, για να παρκάρει μεγαλοπρεπώς στο σημείο που όπως λέγαμε μικροί στη Νεάπολη έκανε… τσάκα πίκο.
Ήταν ένα παιδικό παιχνίδι, οι κανόνες του οποίου ήταν εξαιρετικά απλοί. Αν σου άρεσε κάποιο αντικείμενο και προλάβαινες να το περάσεις κάτω από τα πόδια σου, γινόταν δικό σου…
Με τους κανόνες αυτού του παιχνιδιού «παίζουν» ακόμη συμπολίτες μας, όπως ο ιδιοκτήτης γυράδικου που λόγω έλλειψης χώρου στο κατάστημά του έχει παρκάρει απέναντι ένα φορτηγάκι, το οποίο δεν μετακινείται ποτέ, καθότι έχει μετατραπεί σε… αποθήκη. Μάλιστα οι περαστικοί - και οι τουρίστες- βλέπουν τις πατάτες και τα κρεμμύδια που έχει μέσα, καθώς η πίσω πόρτα είναι ανοιχτή, προφανώς για να μην υπάρχει καθυστέρηση κάθε φορά που η κουζίνα χρειάζεται ενισχύσεις.
Βλέπω επίσης οδηγούς με μοτοσυκλέτες να μπαίνουν σε μονόδρομους, όχι όμως με τη συστολή κάποιου που ξέρει ότι κάνει κάτι παράνομο, αλλά με το θράσος αυτού που έχει κάθε δικαίωμα.
Με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίζονται και τα χρώματα στα φανάρια. Η συμμόρφωση είναι προαιρετική. Γι’ αυτό και αν βάλετε τις φωνές σε κάποιον οδηγό που πέρασε με κόκκινο, το πιο πιθανό είναι να ακούσετε κανένα… γαλλικό, παρά κάποιου είδους συγγνώμη.
Μέσα σε αυτό το… αρχαίο σκηνικό η Θεσσαλονίκη έχει χωριστεί στα δύο για τα αρχαία του μετρό, ενός έργου που θα μπορούσε να λειτουργήσει και σαν εισιτήριο που θα οδηγήσει την πόλη σε μια καλύτερη εποχή.
Αφήνω στην άκρη τη στάση που εκπορεύεται από πολιτικές και κομματικές σκοπιμότητες, και στέκομαι στο πάθος πολλών Θεσσαλονικιών που υπερασπίζονται τη λύση της κατά χώραν -ή αλλιώς in situ- ανάδειξης, γιατί πιστεύουν ότι μόνο έτσι θα σωθούν τα αρχαία.
Διευκρινίζω ότι δεν υποτιμώ τη σημασία των αρχαίων, ούτε αμφισβητώ τις προθέσεις των συμπολιτών μου. Απλά σκέφτομαι ότι η Θεσσαλονίκη μοιάζει με μια πόλη που αγωνίζεται για τον πολιτισμό του παρελθόντος, έχοντας εξοικειωθεί με την παρακμή του παρόντος…
* Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 13 Οκτωβρίου 2019
