ΑΠΟΨΕΙΣ

Ήταν μέρες δικτατορίας, την οποία δεν θυμόμαστε εμείς τα μικρά παιδιά της εποχής. Εκείνη η φρενίτιδα με την τηλεόραση -που λίγοι είχαν τη χαρά να την απολαμβάνουν στο σπίτι - είχε φέρει μεγάλους μπελάδες στις οικογένειες των πολλών και μη εχόντων. «Έλα βρε μπαμπά να βάλουμε κι εμείς τηλεόραση! Όλοι στην οικογένεια θα κάνουμε οικονομίες…».

«Πάλι από βιτρίνα θα παρακολουθήσετε το Παγκόσμιο Κύπελλο;»

Δεν πρόκειται να την ξεχάσω αυτή την έντυπη διαφήμιση μεγάλου πολυκαταστήματος που προέτρεπε στις αρχές του καλοκαιριού του 1970 τον κόσμο να βάλει το χέρι βαθειά στη τσέπη και να αποκτήσει επιτέλους τηλεόραση !

Δωδεκάχρονοι συνωστιζόμαστε πράγματι μπροστά από τη βιτρίνα καταστήματος ηλεκτρικών ειδών, για να απολαύσουμε το ματς με τα μεγάλα αστέρια της εποχής: Πελέ, Μπανκς, Μπεκενμπάουερ, Φακέτι, Μπόμπι Τσάρλτον. Τη φαντασία μας είχαν εξάψει οι συζητήσεις των μεγαλύτερων για τα συγκλονιστικά ματς του Παγκόσμιου Κυπέλλου. Ιούνιος μήνας, τεράστιας σημασίας για το πάνθεον των αναμνήσεών μας.

Οι ζωντανές μεταδόσεις αγώνων μόλις είχαν έρθει, άλλωστε, και στη χώρα μας, η -έστω ασπρόμαυρη και με χιόνια- τηλεόραση ήταν ο... Θεός μας. «Αν ήταν άνθρωπος θα την παντρευόσουνα», έλεγε μια άλλη διαφήμιση. Τέτοια πράγματα…

Αυτά σκεφτόμουν προχθές με συγκίνηση, στέλνοντας κι εγώ νοερά το τελευταίο αντίο σε έναν από τους δικούς μου ήρωες παιδικής ηλικίας και της ασπρόμαυρης τηλεόρασης. Έφυγε στα 85 του χρόνια ο Ούβε Ζέελερ.

Ο αδάμαστος σέντερ φορ που ήταν αρχηγός της Δυτικής Γερμανίας στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1966 εναντίον της Αγγλίας.

Ένα συγκλονιστικό , ιστορικό ματς που έγινε στο Γουέμπλεϊ (4-2 υπέρ της Αγγλίας).

Στα χαϊλάιτς όμως εκείνης της εποχής ήταν η στιγμή της «εκδίκησης» του Ζέελερ. Μεξικό 1970. Αγγλία - Γερμανία 2-3, για τα προημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλου. Ο Ζέελερ είχε βάλει ένα απίθανο γκολ με κεφαλιά προς τα… πίσω χωρίς να βλέπει το τέρμα του εμβρόντητου Πίτερ Μπονέτι !

Φάση -ποίημα και στολίδι των παιδικών μας αναμνήσεων την οποία δεν αξιωθήκαμε να απολαύσουμε στο σαλόνι του σπιτιού μας αλλά έξω από τη βιτρίνα μαζί με άλλα δέκα μικρά παιδιά.

Ήταν το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο που μεταδόθηκε από την τηλεόραση έγχρωμο, στις τυχερές χώρες, Αγγλία, Γερμανία, Ιταλία και τα άλλα κράτη που είχαν τότε διαθέσιμο τέτοιο σήμα. Διότι σε μας, είπαμε, είχαμε ασπρόμαυρη και με «χιόνια», γεγονός που ουδόλως όμως μείωνε τη μαγεία που μας καθήλωνε.

Η διοργάνωση αυτή είχε κι άλλες καινοτομίες. Ήταν το πρώτο τουρνουά στο οποίο χρησιμοποιήθηκαν κίτρινες και κόκκινες κάρτες και το πρώτο στο οποίο επιτράπηκε η αντικατάσταση δεύτερου παίκτη. Κάθε ομάδα είχε δυο αλλαγές.

Λεπτομέρεια: Επειδή οι αγώνες διεξάγονταν στο Μεξικό, οι ευρωπαϊκές ομάδες είχαν ζητήσει οι ώρες έναρξης των αγώνων να ορίζονται νωρίς ώστε να υπάρχει η δυνατότητα να τους παρακολουθούν οι Ευρωπαίοι πολίτες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα μερικοί αγώνες να ξεκινάνε στις 12 το μεσημέρι με τη θερμοκρασία να είναι ιδιαίτερα υψηλή.

Τέλος πάντων…

Ο θρύλος του Αμβούργου Ούβε Ζέελερ πέθανε στο ύπνο του τα ξημερώματα της Πέμπτης, σε ηλικία 85 ετών.

«Αν υπήρχε ένας τοίχος από τούβλα εκεί και η μπάλα ήταν από την άλλη πλευρά, τότε ο Ούβε Ζέελερ θα τον περνούσε αμέσως», είπε ο διεθνής της Βόρειας Ιρλανδίας Τζίμι Μακιλρόι. Τέτοια ήταν η φήμη του μικρόσωμους σέντερ φορ του οποίου το ίδιο το όνομα έγινε πολεμική κραυγή - «Uwe, Uwe, Uwe!» - για τους οπαδούς της Δυτικής Γερμανίας στις δεκαετίες του 1950 και του 1960.

Πριν από την πιο κομψή και τεχνική εποχή του Φραντς Μπεκενμπάουερ, αντιπροσώπευε τα παραδοσιακά δυνατά σημεία του γερμανικού ποδοσφαίρου: δύναμη, υψηλό ηθικό, αφοσίωση και αδάμαστη θέληση για νίκη.

Βλέπω τις ηλικίες εκείνων των ηρώων της παιδικής μας ηλικίας που είναι ακόμα στη ζωή, όπως ο μυθικός Πελέ που απαντέχει με προβλήματα υγείας στα 82 του χρόνια, ο «κάιζερ» Φραντς Μπεκενμπάουερ που κλείνει πια τα 77, ο 80χρονος Σάντρο Ματσόλα, ο 85χρόνος Μπόμπι Τσάρλτον -ο θρύλος του βρετανικού ποδοσφαίρου που διαγνώστηκε με άνοια -ενώ μας έχουν αφήσει «μύθοι» όπως ο αδελφός του Μπόμπι, Τζάκι Τσάρλτον, ο Χέλμουτ Χάλερ, ο Γκόρντον Μπανκς, ο Γκερτ Μίλερ, ο Άλαν Μπολ, ο Τζιάντζιτο Φακέτι,ο Ταρκίσιο Μπούρνιτς, ο Κάρλος Αλμπέρτο, ο Τιλκόφσκι, ο Μάρτιν Πίτερς…

Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δικιά μας μελαγχολία. Το ποδόσφαιρο έχει πια φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη ως βιομηχανία θεάματος. Με μεταγραφές παικτών που κοστίζουν εκατοντάδες εκατομμύρια και σταρ σίστεμ των άσων του, που ξεπερνά σε εμβέλεια και δόξα τους ροκ σταρ ή τους ηθοποιούς του Χόλιγουντ και υποστηριζόμενο από τεράστιες επενδύσεις και εξίσου μεγάλη διαφημιστική δαπάνη και τηλεοπτικές καλύψεις υπερσύγχρονης ψηφιακής τεχνολογίας που εκείνα τα χρόνια του ´70 δεν θα μπορούσε να συλλάβει και η πιο καλπάζουσα φαντασία.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 24.07.2022