ΑΠΟΨΕΙΣ

Πληθωρισμός πληροφοριών, σαν καταιγίδα. Καταγγελίες, υποψίες, αλήθειες, πιθανολογήσεις , αποκαλύψεις, αποκλειστικές συνεντεύξεις, μοναδικές καταθέσεις, άλλες από δημοσιογραφική συνείδηση άλλες χωρίς συναίσθηση και άλλες από δημοσιολογική αμετροέπεια. Άλλες από ιερή εμμονή να βγει στο φως η αλήθεια και άλλες από το κυνικό και φθηνό παιχνίδι της τηλεθέασης. Άλλες από σοβαρούς ανησυχούντες και άλλες από γονείς χωρίς πρόσωπο.

Αδύνατον να τα μεταβολίσεις. Αδύνατον να τα δεχθείς.

Στην πραγματικότητα, κανείς δεν θέλει να συνειδητοποιήσει ότι όλα αυτά είναι πραγματικά. Γιατί, όλοι μας, πιστοί και άθεοι, έχουμε ανάγκη να πιστεύουμε σε λαμπρές κοινωνικές πρωτοβουλίες. Να ισορροπούμε εσωτερικά μας χρέη με μια συνδρομή, ένα sms, μια εθελοντική πράξη, έναν δημόσιο θαυμασμό για το καλό που κάπου υπάρχει. Που κάπου πρέπει να υπάρχει.

Tο σίριαλ δεν φαίνεται να παίρνει εύκολα τέλος, όχι τουλάχιστον πριν έρθει στη δημοσιότητα ένα καινούργιο απεχθές έγκλημα αναλόγου σημασίας με την Κιβωτό, την Μιχιάδα ή την Πισπιριγγειάδα. Τη Λιγναδιάδα ή τη Φιλιππιδιάδα. Όλα ζέοντα και αποκαθηλωτικά.

Σε αυτόν τον ορυμαγδό, ίσως να έχει μια χρησιμότητα να επιχειρήσουμε έναν ελάχιστο κατάλογο αυτονοήτων ερωτήσεων, που, παρά τον βομβαρδισμό των ειδήσεων, συνεχίζουν να αιωρούνται.

Αρχικά, κάποια ερωτήματα προς τους συναδέλφους που αφιερώνουν ώρες από τον θεωρούμενο «πολύτιμο» τηλεοπτικό χρόνο στο θέμα, αλλά κανείς ή σχεδόν κανείς, μέχρι τώρα, δεν έχει παρουσιάσει. Ερωτήματα που θα έπρεπε να είναι εισαγωγικά της είδησης ή μάλλον του έπους: τι ακριβώς είναι εν τέλει η Κιβωτός; Πόσα παιδιά διαμένουν, πόσα παιδιά έχουν περάσει συνολικά στα εικοσιτόσα χρόνια λειτουργίας. Ποιες οι παράλληλες δραστηριότητες και σε ποια έκταση. Όπως προκύπτει από τις μαρτυρίες των παιδιών, πολλοί γονείς βρίσκονται σε διαμερίσματα που πληρώνει το Ίδρυμα. Πόσες λοιπόν είναι στην πραγματικότητα οι επιμέρους υπηρεσίες που φέρουν ως ομπρέλα το όνομα «Κιβωτός του Κόσμου»; Από ποιόν έχει πάρει άδεια για όλες αυτές; Πόσα άτομα αποτελούσαν το προσωπικό αυτής της πολυδαίδαλης δομής και σε ποιες ειδικότητες; Πόθεν προέρχονταν τα παιδιά που φιλοξενούσε; Εξ όσων συμπεραίνουμε τα περισσότερα έφθαναν εκεί με εισαγγελική παραγγελία. Ή μήπως όχι;

Μπορούσαν οι διοικούντες την Κιβωτό να παίρνουν παιδιά από οποιονδήποτε πλησίαζε και επικαλούνταν κάποιο πρόβλημα; Και ποιος υπέγραφε γι’ αυτές τις επιπλέον φιλοξενίες; Αλλά, ας σταθούμε στις εισαγγελικές παραγγελίες.

Και εδώ ερχόμαστε στη δεύτερη τάξη ερωτημάτων που αφορούν στις κρατικές υπηρεσίες. Την Κυβέρνηση, την Περιφέρεια και τη Δικαιοσύνη. Όταν η Πολιτεία αποφασίζει ότι για το καλό ενός παιδιού είναι σωστό να απομακρυνθεί από τους βιολογικούς γονείς, το στέλνει στο πρώτο διαθέσιμο ίδρυμα χωρίς να ενδιαφέρεται περαιτέρω κανείς για την τύχη του; 

Ή μήπως όχι; 

Δηλαδή, εάν η κρατική πρόνοια σε αυτήν τη χώρα, εξαντλείται στη διαταγή αποστολής ενός παιδιού σε μια δομή κατηχητικού, χωρίς όρους και ελέγχους, είναι αποκλειστική ευθύνη του παπά, να βρει τις σύγχρονες παιδαγωγικές μεθόδους διαπαιδαγώγησης; (Δεν γράφω του πατέρα, γιατί αυτό το άκλιτο «πάτερ» από την ονομαστική μέχρι την αιτιατική μου καταστρέφει και το ακουστικό μου τύμπανο).

Και αυτή η περιβόητη αναδοχή και η αποϊδρυματοποίηση, σε τι αναφέρεται; Ακούμε όλες αυτές τις ημέρες για προτάσεις αναδοχής από πολίτες, που τις απέρριπτε η διοίκηση. Και το υπουργείο που κάνει εδώ και δυο χρόνια σχετική καμπάνια, δεν έχει λόγο; Ας πάμε και στους κατά νόμο διοικητικούς και ποιοτικούς ελέγχους που οφείλουν οι κρατικές και αυτοδιοικητικές αρχές να κάνουν. 

Άκουσα από εκπροσώπους της Περιφέρειας, στις ελάχιστες τηλεοπτικές τους παρουσίες και αυτές σε επίπεδο κάποιων υπηρεσιακών ότι, οι εικοσιοκτώ εργαζόμενοι δεν αρκούν για να ελέγξουν χίλιες δομές που υπάρχουν στην Αττική, όπου διαμένει η μισή χώρα.

Μετά από τόσα ευρωπαϊκά πακέτα και άλλα τόσα προγράμματα, πότε οι υπηρεσίες του θεωρούμενου υπερτροφικού κράτους, θα ανταποκρίνονται στοιχειωδώς στα θεμελιώδη των υποχρεώσεών τους; Το υπουργείο δείχνει ως υπεύθυνη την Περιφέρεια, η Περιφέρεια δεν μπορεί να ανταποκριθεί και όλοι μαζί δείχνουν την πρεσβυτέρα.

Παλιό τροπάρι στη χώρα. Υπουργοί να παραδέχονται έλλειμμα νομοθετικών ρυθμίσεων, λες και είναι κάποιος άλλος υπεύθυνος να νομοθετήσει. Αυτό στη χώρα των αμέτρητων νόμων και των δεκάδων χιλιάδων υπουργικών αποφάσεων. 

Περιφερειάρχες που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα στοιχειώδη αλλά, αντί να καταγγείλουν και να αποχωρήσουν, επιμένουν να επανεκλέγονται, ως αναντικατάστατοι. Πακτωλός κονδυλίων και δωρεών για τις οποίες κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να συγκεντρώσει, να διαιρέσει δια των ωφελουμένων και να δημοσιοποιήσει τα συμπεράσματα για το που βαδίζουμε ως χώρα. 

Τουλάχιστον τριάντα χρόνια ακούω για τον εθνικό προνοιακό χάρτη, που ακόμα αναζητείται.

Για σταθείτε λίγο: παιδιά που τα άφηναν στην απομόνωση για μήνες, άλλα που τα έκλειναν σε κλουβιά, συστηματικό ξύλο, παιδική εργασία μέχρις αλλαγής χρώματος δέρματος (το άκουσα από μαρτυρία παιδαγωγού), ασέλγειες και βιασμοί, σπατάλη πόρων, ύποπτη διαχείριση, υποψίες για ξέπλυμα μαύρου χρήματος, πιθανές παράνομες υιοθεσίες, παιδαγωγοί χωρίς πτυχία, αυθαίρετες μετακινήσεις παιδιών, διαχωρισμοί αδελφών, μπορούν όλα αυτά να συμβαίνουν σε ένα Ίδρυμα που δέχεται παιδιά με εισαγγελική παραγγελία, που βραβεύεται κάθε χρόνο από όλες τις βαθμίδες της Πολιτείας, που προσεγγίζει και το προσεγγίζουν εκατοντάδες επώνυμοι, που έχει κερδίσει την πάνδημη εμπιστοσύνη ως το μεγάλο καταφύγιο για τα τραυματισμένα παιδιά και ως υποδειγματικός οργανισμός παιδικής πρόνοιας που καλύπτει τα κολοσσιαία κενά του κράτους; 

Είναι έτσι; Γιατί έτσι φαίνεται. Εάν λοιπόν είναι έτσι, κάτι πολύ σάπιο υπάρχει σε ολόκληρη τη χώρα και όχι μόνον στην Κιβωτό.

Οι ελληνικές πόλεις είναι από τις πιο αφιλόξενες για τα παιδιά. Αναγνωρισμένο, χιλιοειπωμένο και ελάχιστα συνειδητοποιημένο από τους μεγαλύτερους που επιχαίρουμε όταν, ύστερα από εντάξεις σε προγράμματα, χρηματοδοτήσεις, προκηρύξεις και εργολαβίες, προσθέτουμε μισό στρέμμα πάρκο. 

Οι προνοιακές δομές για τα παιδιά είναι αυτές που είναι. Σε συνέντευξή του στην «Καθημερινή», τον περασμένο Μάρτιο, ο εκπρόσωπος της UNICEF στην Ελλάδα Λουτσιάνο Καλεστίνι, δήλωνε ότι είμαστε η χειρότερη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση για να είσαι παιδί. Αυτό φανερώνουν οι δείκτες. Από το 1993 που επικυρώσαμε τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Παιδιού, έχουν ψηφιστεί περισσότεροι από 80 νόμοι χωρίς συγκεκριμένους στόχους και χρονοδιαγράμματα εφαρμογής.

Καταλήγοντας, στην ίδια συνέντευξη ανέφερε: «συνεχίζοντας να μην προτεραιοποιούμε τα παιδιά, ρισκάρουμε «εθνικό αυτοτραυματισμό».

Αν σε αυτά προσθέσουμε την υπογεννητικότητα και το συνεχιζόμενο brain drain, μπορούμε με ακρίβεια να προβλέψουμε το εθνικό μας μέλλον.

* Δημοσιεύτηκε στη «ΜτΚ» στις 27.11.2022