Υπάρχει σχέδιο για τον σιδηρόδρομο;
Φαίνεται άκαιρο να συζητάμε για το μέλλον των ελληνικών σιδηροδρόμων ενώ δεν ξέρουμε τι γίνεται με το παρόν. Αλλά αυτή η συζήτηση έπρεπε να γίνει πριν πολλά χρόνια και αν δεν γίνει τώρα, υπό το βάρος του δράματος των Τεμπών, δεν θα γίνει ποτέ. Οπότε ο σιδηρόδρομος στην Ελλάδα θα τελειώσει οριστικά, πράγμα που μέσα στην σημερινή απαξίωση φαίνεται άνευ σημασίας αλλά τις συνέπειες θα τις μετρήσουμε αύριο. Ακριβώς όπως σήμερα μετράμε τις συνέπειες της εγκατάλειψής του επί δεκαετίες.
Αφήνουμε τις ευθύνες για τα Τέμπη έξω από αυτό το σημείωμα. Τις ποινικές θα τις αποδώσει η Δικαιοσύνη γιατί αυτό απαιτεί η σύμβαση της Δημοκρατίας, να δικάζουν οι δικαστές, όχι οι influencers, οι δημοσιογράφοι, οι πολιτικοί, οι τηλεπερσόνες και οι σοσιαλμιντιατζήδες. Ευτυχώς, γιατί αν δίκαζαν αυτοί, μπορεί ο Πικραμένος, ο Βενιζέλος και ο Σαμαράς να ήταν στης φυλακής τα σίδερα για τη Novartis. Για την οποία επίσης κανένας δεν είχε ιδέα ούτε μέσες-άκρες αλλά κάθε μέρα είχαμε νέες αποκαλύψεις για τροχήλατες Βαλίτσες και δήθεν εντάλματα του FBI και ο σοφός λαός είχε πεισθεί ότι «όπου υπάρχει καπνός…». Ούτε είναι καλή ιδέα να αναθέσουμε την ανάκριση στους συγγενείς των παιδιών που χάθηκαν γιατί υπάρχει πολύς πόνος και ο πόνος θολώνει την κρίση. Όσο για τις πολιτικές ευθύνες, αυτές θα τις αποδώσουν οι ψηφοφόροι γιατί σε αυτούς ανέθεσε τον ρόλο το Σύνταγμα και σε κανέναν άλλο. Σε ένα, δύο, τρία χρόνια είτε θα δώσουν νέα θητεία στον Μητσοτάκη είτε θα βάλουν στη θέση του τον Κασσελάκη, τον Ανδρουλάκη ή τον Βελόπουλο γιατί και αυτό αποτελεί σύμβαση της δημοκρατίας. Να μπορεί να γίνει πρωθυπουργός και ο Βελόπουλος. Που στο κάτω κάτω έχει λαμβάνειν πνευματικά δικαιώματα από το σενάριο με το τολουόλιο και τα βαγόνια που εξαϋλώθηκαν.
Αυτά για τις υποκειμενικότητες. Την ίδια ώρα, το μόνο αντικειμενικά αναμφισβήτητο παραμένει ότι ο σιδηρόδρομος δεν αποτελεί προτεραιότητα της κυβέρνησης. Ούτε καν ανήκει στα ενδιαφέροντά της. Εάν ανήκε, θα είχε φανεί μέσα σ’ αυτά τα πέντε χρόνια. Θεωρητικά, έχουμε κυβέρνηση μεταρρυθμιστών και εκσυγχρονιστών που ευθυγραμμίζεται με το ευρωπαϊκό υπόδειγμα αλλά από το υπόδειγμα αυτό κρατά τα πιο αμφιλεγόμενα κεφάλαιά του, όπως την ανοχή στην λαθρομετανάστευση, και αγνοεί τα αναμφισβήτητα στα οποία περιλαμβάνεται η ανάπτυξη των σιδηροδρομικών δικτύων. Δεν υπάρχει χώρα στην ηπειρωτική Ευρωπαϊκή Ένωση για την οποία ο σιδηρόδρομος δεν αποτελεί προτεραιότητα. Το ελληνικό χάλι υπάρχει μόνο στην Αλβανία αλλά εκείνη δεν ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και δεν μπορεί να υπολογίζει στο κοινοτικό χρήμα. Σε αντίθεση με την Ελλάδα όπου έρευσαν ποταμοί κονδυλίων αλλά το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουμε.
Για όσους το αγνοούν, το ελληνικό σιδηροδρομικό δίκτυο είναι σήμερα πολύ μικρότερο από όσο πριν δεκαπέντε χρόνια. Ουσιαστικά, υπάρχει μόνο ο άξονας Αθήνα - Θεσσαλονίκη, με τα γνωστά προβλήματα, και τίποτε άλλο. Στην Φλώρινα και στην Αλεξανδρούπολη τρένο δεν πηγαίνει εδώ και χρόνια, το δίκτυο της Πελοποννήσου έχει καταργηθεί, ο Προαστιακός δεν έχει φτάσει ούτε καν μέχρι την Πάτρα, ο Βόλος είναι για κλάματα. Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, τον 19ο αιώνα, οι εργάτες με αξίνες και κάρα, κατασκεύασαν τα 160 + 60 χιλιόμετρα των Σιδηροδρόμων Θεσσαλίας μέσα σε τέσσερα χρόνια (1882-86). Η εποποιία του Μπράλου με σήραγγες, γέφυρες και τοιχία αντιστήριξης που προκαλούν θαυμασμό, ολοκληρώθηκε σε έξι χρόνια (1900-06). Σήμερα που τα μηχανήματα κάνουν θαύματα, δεν υπάρχει δικαιολογία. Αποφασίζεις και το κάνεις. Η εγκατάλειψη του δικτύου δεν οφείλεται σε αντικειμενική αδυναμία αλλά σε πολιτική επιλογή. Σταθερή και ομόφρονη, εδώ και ογδόντα χρόνια από όλες τις κυβερνήσεις που πέρασαν. Εκτός εάν έχετε αντιληφθεί ότι το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν κάτι πιο συγκεκριμένο στο μυαλό τους για τον σιδηρόδρομο, οπότε να τους ζητήσουμε συγνώμη που τους θεωρούμε ανίκανους.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 31.03.2024
