ΑΠΟΨΕΙΣ

Επί 27 συναπτά χρόνια καλύπτω ως πολιτικός συντάκτης το ρεπορτάζ της ΝΔ. Ήταν μία περίοδος γεμάτη γεγονότα. Εκλογές, εντάσεις, εσωκομματικές έριδες, επιτυχίες, αποτυχίες, αντιπολιτευτικές ημέρες και ημέρες κυβέρνησης. Θυμάμαι την απαισιοδοξία που κυριαρχούσε στις τάξεις της μετά την εκλογική ήττα του ’96, αλλά και τους βαρόνους του κόμματος που τα πρώτα χρόνια της προεδρίας του Καραμανλή τού έκαναν την εσωκομματική ζωή δύσκολη. Θυμάμαι τις διαγραφές του Μάνου, του Τατούλη και του Σουφλιά, τις αμφισβητήσεις από τη μεριά του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη της καραμανλικής στρατηγικής, τις γκρίνιες για τους ανθρώπους του προέδρου Άρη Σπηλιωτόπουλο και Θόδωρο Ρουσόπουλο, αλλά και το Βατοπέδι. Θυμάμαι την ανατροπή του 2009 και τη νίκη του Αντώνη Σαμαρά (η προεδρία του οποίου είχε και αυτή μπόλικη εσωτερική κριτική με τα περίφημα αντιμνημόνια του Ζαππείου) ή τις διαγραφές -εν μια νυκτί!- 21 βουλευτών της ΝΔ επειδή ψήφισαν το δεύτερο μνημόνιο. Και μετά το 2016 την ανέλπιστη νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη που κανείς δεν περίμενε.

Ο σημερινός πρωθυπουργός συμπλήρωσε ήδη 8 χρόνια στην προεδρεία της ΝΔ. Είναι μία περίοδος που θα την ζήλευε κάθε αρχηγός μεγάλου κόμματος. Τρία χρόνια στην αντιπολίτευση και με ούριο άνεμο στα πανιά του -γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν σε αποδόμηση- και πέντε χρόνια στην κυβέρνηση. Αν κάτι χαρακτηρίζει αυτήν την περίοδο στο εσωκομματικό πεδίο είναι η σχεδόν απόλυτη νηνεμία. Δελφίνος δεν υπάρχει ούτε για δείγμα στον ορίζοντα και η μόνη ζωντανή αντιπολιτευτική τάση προέχεται από τους δύο πρώην πρωθυπουργούς. Ο Κώστας Καραμανλής, που πλέον δεν είναι καν βουλευτής, έχει περιοριστεί σε μία κριτική προς την ηγεσία της Ευρώπης, ενώ ζητά μεγαλύτερη επιφυλακτικότητα απέναντι στην επιθετικότητα της Τουρκίας. Ο Σαμαράς αντίθετα είναι αυτό που λέμε η δεξιά μπάντα της ΝΔ. Αν σήμερα ήταν πρόεδρος της ΝΔ πιθανώς τα πατριωτικά κόμματα, που πέτυχαν στις πρόσφατες ευρωεκλογές ποσοστό 20%, να είχαν τα μισά ποσοστά, ενώ ο Σαμαράς μάλλον δε θα ήταν πρωθυπουργός μίας μονοκομματικής κυβέρνησης (όπως ο Μητσοτάκης), καθώς η ΝΔ στην καλύτερη περίπτωση θα έπιανε 25%. Μην ξεχνάμε το 18,85% που έλαβε η ΝΔ του Σαμαρά στις πρώτες εκλογές του 2012, ποσοστό που έγινε 29,66% κάτω από την απειλή της πτώχευσης της χώρας και της αποχώρησης από την Ευρώπη.

Το μίνι αντάρτικο που καταγράφηκε αυτές τις ημέρες στη ΝΔ σε δύο επεισόδια (ΚΟ και εκδήλωση στο Πολεμικό Μουσείο) δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση επιστροφή στα παλιά κακά και εσωστρεφή χρόνια. Πρώτον γιατί δεν υπάρχει δελφίνος εντός της ΝΔ και δεύτερον γιατί απουσιάζει εκτός της ΝΔ ο ηγέτης που μπορεί να απειλήσει τον Μητσοτάκη. Συνεπώς αν η κυβέρνηση προχωρήσει σε δύο-τρεις κρίσιμες χειροπιαστές κινήσεις, όπως το χτύπημα της ακρίβειας, η βελτίωση της κατάστασης στην υγεία και στον τομέα της δημόσιας ασφάλειας και βρει μία ενωτική πρόταση για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν έχει να φοβηθεί πολλά.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 07.07.2024