ΑΠΟΨΕΙΣ

Δε συνηθίζω να σχολιάζω συνεντεύξεις και ρεπορτάζ, ούτε ανθρώπους που έχω συναντήσει στο πλαίσιο της δουλειάς μου. Δεν το κάνω, γιατί θεωρώ ότι η δημοσιογραφική γραφή πρέπει να είναι ουδέτερη έτσι ώστε ο κάθε αναγνώστης να μπορεί από μόνος του να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.

Όλα αυτά τα χρόνια έχω μιλήσει με δεκάδες ανθρώπους, κυρίως πολιτικούς, αλλά και ανθρώπους της Θεσσαλονίκης είτε στο πλαίσιο συνεντεύξεων είτε για τον «πρωινό καφέ» είτε για το ρεπορτάζ. Και πάντα τηρούσα αυτό τον κανόνα. Δεν ξεχώριζα ούτε απαξίωνα ανθρώπους, κείμενα και λεγόμενα.

Σήμερα θα κάνω μία εξαίρεση για τον συνταξιούχο δικηγόρο Νίκο Βασιλακάκι που έφυγε αυτές τις μέρες πλήρης ημερών σε ηλικία 100 χρονών. Τον ήξερα από παλιότερα, τον γνώρισα καλύτερα τα τελευταία 10 χρόνια στο πλαίσιο δύο συνεντεύξεων.

Η τελευταία που κάναμε μαζί έγινε τον Δεκέμβριο του 2022 στο πλαίσιο του «πρωινού καφέ» και εξελίχθηκε για μένα σε ένα πραγματικό μάθημα ιστορίας, αλλά και συμπεριφοράς. Που ξεκίνησε από την είσοδο της πολυκατοικίας στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, όπου διέμενε ο Νίκος Βασιλακάκης με τη σύζυγό του. Η θυρωρός γνώριζε για την άφιξή μας, όπως τα παλιά καλά χρόνια που οι σημαντικές επισκέψεις διαδίδονταν πολύ γρήγορα σε όλη τη γειτονιά και σε όλη την πολυκατοικία. «Είστε ο δημοσιογράφος για τη συνέντευξη με τον κ. Νίκο;» με ρώτησε. «Σας περιμένει», μάς είπε βλέποντας εμένα και τον φωτογράφο της εφημερίδας στην είσοδο. Από ’κει και πέρα η κουβέντα με τον 99χρονο τότε Νίκο Βασιλακάκι ήταν μία πραγματική εμπειρία ζωής και ανθρώπων. Μιλήσαμε για τον Δελμούζο που ήταν επόπτης στο Πειραματικό που πήγαινε σχολείο, τον Μανόλη Αναγνωστάκη που καθόταν δίπλα στο θρανίο, για τον Αριστοτέλη Μάνεση με τον οποίο ήταν σχεδόν συμφοιτητές, αλλά και για όλους τους πολιτικούς που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έζησε όλα αυτά τα 100 χρόνια η Ελλάδα. Τον Αλέξανδρο Σβώλο, τον Γιώργο Παπανδρέου, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Κώστα Σημίτη. «Ξεχάσατε τον Ελευθέριο Βενιζέλο» με διόρθωσε, βάζοντας τη δική του σειρά στους μεγάλους της χώρας που έζησε ο ίδιος.

Όπως εύστοχα τόνισε στο αποχαιρετιστήριο μήνυμά του ο γιος του, Γιώργος Βασιλακάκις ο αποθανών ήταν «ένας αυστηρός, ιδίως με τον εαυτό του άνθρωπος, άκαμπτος στην τήρηση των αξιών και της δεοντολογίας, δωρικός, κοσμοπολίτης, ευσταλής μέχρι το τέλος και αξιοπρεπής στις πιο οδυνηρές στιγμές και στις πρόσφατες απώλειες», όπως αυτή του γιου του Βαγγέλη που του στοίχισε πάρα πολύ. Και τον έκανε σχεδόν να έχει τύψεις για τη δική του μακροζωία.

Δίπλα σε όλα αυτά θα πρόσθετα μία ακόμη φράση: πως μαζί του φεύγουν τα τελευταία κομμάτια μίας άλλης Ελλάδας και μίας άλλης Θεσσαλονίκης που δεν υπάρχουν πια.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 13.10.2024