ΑΠΟΨΕΙΣ

Αν υπάρχει ένα θέμα στο οποίο συμφωνούμε όλοι οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης, είναι το χάλι του ΟΑΣΘ. Η κατάσταση πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο και η ήπια προσαρμογή που επιλέγει η κυβέρνηση συνεχίζει να τροφοδοτεί το φαύλο κύκλο. Το λεωφορείο, ως μέσον μαζικής μεταφοράς, απαξιώνεται, με τον τρόπο του λέει στον κόσμο «ψάξτε να εξυπηρετηθείτε αλλιώς», αυτό με τη σειρά του μειώνει τα έσοδα και η μείωση των εσόδων φέρνει περισσότερη απαξίωση. Η πόλη μπορεί με άνεση να διχάζεται για τις αρχαιότητες της Βενιζέλου -αυτή είναι μια πολύπλοκη ιστορία, που ανέδειξε μερικές χιλιάδες ερασιτέχνες αρχαιολόγους, όπως η οικονομική κρίση είχε αναδείξει ερασιτέχνες οικονομολόγους και οι αποφάσεις του ΣτΕ για τα δώρα των δημοσίων υπαλλήλων ερασιτέχνες συνταγματολόγους- αλλά όσοι παθιάζονται για το θέμα ας μην πέσουν από τα σύννεφα μαθαίνοντας ότι αυτό που ενδιαφέρει τους ανθρώπους στη στάση είναι σε πόση ώρα θα έρθει το «3».

Ο ΟΑΣΘ ήταν προβληματικός οργανισμός και η γκρίνια για τις αστικές συγκοινωνίες της πόλης έχει μακρά παράδοση. Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε αυτόν τον προβληματικό οργανισμό και του έβγαλε τα μάτια. Η κρατικοποίηση του ΟΑΣΘ υπήρξε για τον ΣΥΡΙΖΑ το αριστερό άλλοθι μετά την πανωλεθρία στη μάχη με την πραγματικότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε να χαρίσει τα χρέη, ούτε να αναγκάσει τους δανειστές «να παρακαλούν να μας δανείζουν» (τι παπατζηλίκι ακούσαμε αυτά τα χρόνια!) ούτε να καταργήσει τα μνημόνια «με έναν νόμο και ένα άρθρο», ούτε να αποφύγει την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια, συνεπώς κάτι «αριστερό» έπρεπε να πει στον κόσμο του. Ο ΟΑΣΘ ήταν ο εύκολος στόχος. Στο υποσυνείδητο της ελληνικής κοινωνίας η κρατικοποίηση θεωρείται γενικώς κάτι «καλό», σε αντίθεση με την ιδιωτικοποίηση που θεωρείται «κακό». Ακόμη χειρότερα, η κατ’ ουσίαν δήμευση της περιουσίας των μετόχων του ΟΑΣΘ ανταποκρίνεται στο φθόνο και στα ταπεινά ένστικτα, που ξέρει να καλλιεργεί η αριστερά.

Με στοιχειώδες εμπειρικό κριτήριο ήταν προφανές ότι η κρατικοποίηση θα είχε τα ίδια καταστροφικά αποτελέσματα που είχαν όλες οι κρατικοποιήσεις στην Ελλάδα. Μία κρατική επιχείρηση που να μην παρήγαγε χρέη και κακές υπηρεσίες, από την «Ολυμπιακή» μέχρι τη Ζάχαρη και από την ΕΛΒΟ μέχρι τις αστικές συγκοινωνίες της Αθήνας, βρίσκεται δυσκολότερα από το θησαυρό του Σολομώντος. Αλλά για κάποιους στον ΣΥΡΙΖΑ αυτό ήταν αδιάφορο. Τα ζητούμενα ήταν πρώτον η επίδειξη αριστερής πυγμής στο κομματικό κοινό που ακόμη πιστεύει σε κάτι τέτοια, δεύτερον το βόλεμα κάποιων από τον κομματικό στρατό και τρίτον η εύκολη άσκηση ευτελούς κοινωνικής πολιτικής που επιτεύχθηκε με τη δεδηλωμένη κατάργηση των ελέγχων -στο λεωφορείο σήμερα εισιτήριο πληρώνουν μόνο όσοι έχουν φιλότιμο. Μπορεί να υπήρχαν και κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ που πίστευαν ότι αυτή η κρατικοποίηση θα ήταν καλύτερη από τις προηγούμενες, αλλά αυτοί απαλλάσσονται για προφανείς λόγους. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο πιστεύουν ότι ο σοσιαλισμός είναι ένα καλό σύστημα, που μπορεί να απέτυχε σε όλες τις παραλλαγές του, από τη σκληρή του Εμβέρ Χότζα μέχρι την ήπια του Τσάβες, αλλά θα πετύχει στην επόμενη.

Ο ΟΑΣΘ είναι το αλάρμ που αναβοσβήνει, για να μας προειδοποιεί από τι γλιτώσαμε, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τόλμησε να εφαρμόσει το πρόγραμμά του σε εθνική κλίμακα. Αλλά το κρίσιμο ερώτημα είναι τι γίνεται τώρα. Και η απάντηση είναι τόσο κυνική όσο και ρεαλιστική. Φτάνει το πείραμα στην πλάτη των πολιτών της Θεσσαλονίκης και μάλιστα εκείνων που δεν έχουν την πολυτέλεια άλλων επιλογών. Η κυβέρνηση πρέπει να αφήσει τα μπαλώματα και να εκκινήσει τις διαδικασίες για την ανάθεση των αστικών συγκοινωνιών σε μία σοβαρή εταιρεία. Ελληνική, γερμανική, κογκολέζικη, δεν έχει σημασία. Που, φυσικά, θα επιδιώκει το κέρδος, αλλά τι να κάνουμε; Έτσι λειτουργούν τα πράγματα στον πολιτισμένο κόσμο.

*Δημοσιεύθηκε στις 5 Ιανουαρίου 2020