ΑΠΟΨΕΙΣ

Καιρό τώρα η αντιπολίτευση έψαχνε να βρει κάτι που να θυμίζει την «βία και νοθεία» των εκλογών του 1961. Όσο και αν ο καιρός δεν είναι ο ίδιος. Άρχισε με τις υποκλοπές και τις παρακολουθήσεις αλλά γρήγορα φάνηκε ότι δεν είναι το πλεονέκτημά της. Το θέμα εξαντλήθηκε γρήγορα και δεν προσφέρονταν ούτε για «πορεία προς τον Λαό» ούτε για «διμέτωπο». Το 1965 έγινε η αποστασία. Ατόμων. Σήμερα αποστάτες δεν φαίνονται αλλά κανείς δεν ξέρει. Προσπαθούν να πείσουν τα κόμματα (αν δεν καταφέρουν με άτομα) και «αποστατήσουν» και να συνταχθούν με τον τάδε ή τον δείνα. Θα δούμε.

Μέσα στον πόνο και την οδύνη βρέθηκε η ευκαιρία! Η σύγκρουση των τρένων θα γίνει η νέα «βία και νοθεία»; Στις εκλογικές συγκεντρώσεις θα σκυλεύονται οι δυστυχείς που χάθηκαν; Μία ωραία ατμόσφαιρα! Θα πετύχει το κόλπο; Μάλλον όχι, ανάλογα με τις αντιδράσεις και τις ενέργειες. Αν γρήγορα μάθουμε τι έφταιξε και γίνουν ενέργειες (όχι απλά εξαγγελίες) δεν θα πιάσει το κόλπο. Όχι όμως -«φταίνε όλοι και κανείς»! Λύσεις!

Θα παίξει ρόλο στις εκλογές; Αν οι εκλογές γίνουν στα 40, οι συνήθεις ανεύθυνοι είναι ικανοί να έχουν έξω από τα εκλογικά κέντρα φωτογραφίες των δυστυχών θυμάτων. «Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση» που έλεγε ο σύντροφος ΜΑΟ. Αν γίνουν μετά -ανάλογα και με την αντίδραση από την πολιτεία για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων, η επίδραση θα είναι μικρή και προς όλες τις πλευρές. Αν δεν γίνει τίποτα θα είναι χειρότερα. Θα θυμηθούμε τις διαχρονικές ελλείψεις και προβλήματα βγαίνοντας από μία τριετή ανώμαλη κατάσταση της πανδημίας. Ας γίνουν οι εκλογές 2 Ιουλίου που είναι το τελευταίο όριο. Θα έχουν λήξει και οι ιερές πανελλήνιες.

Αποσπασματικές συμπεριφορές και αναίτιες συγκρίσεις και αναφορές. Κάθε τι γίνεται μοναδικά. Πως έλεγε ο συν. Μαρξ «η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα». Κάθε τι πρέπει να αναλυθεί και κυρίως να υπάρξει μία συναινετική πορεία λύσης. Αυτό είναι το κεντρικό μας πρόβλημα σε όλα. Οι συναινετικές πρακτικές θεωρούνται αδυναμία και η αναζήτηση της επιβολής της αυτοδυναμίας θεωρείται δύναμη. Δεν θα πάμε μπροστά έτσι. Δεν βάλαμε μυαλό από τις χιλιάδες που χάθηκαν με τον COVID, για παράδειγμα. Αναζητούμε λύσεις μέσω κρατικοποίησης και προσλήψεων και επικαλούμαστε σε συγκεντρώσεις και απεργίες κάθε είδους αίτημα που νομίζουμε ότι είναι ευκαιρία να διεκδικηθεί. Δηλαδή κλείσανε τα σχολεία και δεν έγινε μάθημα για να αντιδράσουμε στην ανορθολογική διαχείριση των σιδηροδρόμων και με την ευκαιρία ζητάμε και αυξήσεις. Η τελευταία κομμουνιστική χώρα.

Η λύση είναι πάντα να φτιάξουμε μία ορθολογική διοίκηση. Τρίζουν τα κόκκαλα του Καποδίστρια…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 12.03.2023