ΑΠΟΨΕΙΣ

Μάλλον όλοι καταλάβαμε ότι έχουμε μπροστά μας έναν ακόμα πολύ δύσκολο χειμώνα. Το σίγουρο είναι ότι δεν γίνεται να τον περάσουμε με έναν καθημερινό, από τηλεοράσεως, εκφοβισμό και έναν διευρυνόμενο διχασμό από τα «κοινωνικά δίκτυα». Μάλλον όλοι, ΟΛΟΙ, θα πρέπει να ξανασκεφθούμε τα θέματα που γεννά η πανδημία, τις αλήθειες που προβάλλονται, την ευθύνη λόγων και πράξεων. 

Πρώτα απ’ όλα, να δοθούν από την κυβέρνηση τα πλήρη στοιχεία της κατάστασης στη χώρα, τα συγκριτικά στατιστικά με την υπόλοιπη Ευρώπη και να αναλυθούν οι λόγοι που μετράμε, με κίνδυνο να εθιστούμε, δεκάδες θανάτους καθημερινά. Διαβάζω τα στοιχεία της Γερμανίας δύο μέρες του Αυγούστου. Την μία αναφέρονται 3 θάνατοι και την άλλη 35. Οι πληθυσμιακές διαφορές είναι σε όλους μας γνωστές. Αρκεί λοιπόν το καθημερινό ανάθεμα στους ανεμβολίαστους; Η άρνηση είναι ελληνικό φαινόμενο μόνο; Γνωρίζουμε τι φταίει για τα ζοφερά νούμερα, ώστε να διορθωθεί, ό,τι μπορεί ακόμα να διορθωθεί, καθώς φαίνεται ότι πλησιάζουμε το όριο της εξάντλησης της ανοσιακής απόκρισης και από τους εμβολιασμένους και ο ιός δεν λέει να μας εγκαταλείψει; Γιατί δεν δημοσιοποιούνται οι ακριβείς αριθμοί των βαριά νοσούντων εμβολιασμένων; Τι θα πει περίπου 10%; Τι θα πει μετριούνται στα δάχτυλα των χεριών; Δεν αποτελούν μόνο οι αρνητές «κοινό προς διαχείριση» αλλά και όσοι προθυμοποιηθήκαμε να εμβολιαστούμε με κάθε διαθέσιμο σκεύασμα. 

Επειδή δε, φαίνεται να φθάνει και σε μας η ανάγκη τρίτης δόσης, ποιος θα εγγυηθεί ότι είναι αποτελεσματικό και ασφαλές το λεγόμενο mix and match; Ελάχιστοι μήνες μας χωρίζουν από τις ανακοινώσεις που τόνιζαν ότι με την τεχνολογία που ξεκινάς, με αυτήν και συνεχίζεις. Τι άλλαξε; Τι συνέβη εντέλει με την AstraZeneca, γιατί άλλαξε όνομα, γιατί εξοβελίστηκε από την Ευρώπη; Δεν υπάρχει ανάγκη καμιάς εξήγησης; Στην αρχή, το συγκεκριμένο εμβόλιο θεωρήθηκε ότι είναι ασφαλές για τις μεγάλες ηλικίες, ύστερα για τις μικρές, στη συνέχεια κρίθηκε επισφαλές για τους κάτω των 60 και ένα πρωί... δωρίστηκε στους υπανάπτυκτους. Πιστεύω ότι σε τέτοιες συνθήκες ταχύτητας παρασκευής και κλινικών μελετών είναι λογικό και πιθανό να υπάρχουν προβλήματα. 

Αλλά, είναι υποχρέωση των εταιρειών και των επιστημόνων να ενημερώνουν για κάθε βήμα, για κάθε κίνδυνο, τους πολίτες που, με προσωπική αίσθηση ευθύνης, απλώνουν το χέρι με εμπιστοσύνη στην επιστήμη. Και βάζουν στον οργανισμό τους το «ξεστοκαρισμένο» εμβόλιο. Για να μην ξεχνάμε και την αλησμόνητη περιγραφή του κ. Τσίπρα, που, αντί να ζητήσει εξηγήσεις, εάν πίστευε ότι υπήρχε πρόβλημα, προτίμησε την αντιπαράθεση με τη χρησιμοποίηση αυτής της, κενής ουσίας, «εξυπνάδας». 

Η μεταβίβαση της δημοκρατικής ευθύνης ενημέρωσης, εκπαίδευσης των πολιτών και νηφάλιας αντιμετώπισης κάθε διαφορετικής φωνής στις καθημερινές εκπομπές απ όπου νυχθημερόν βομβαρδιζόμαστε με τρόμο, συχνά τυφλό και ατεκμηρίωτο, με μονολόγους των ιδίων γιατρών που δέχονται να περιδιαβαίνουν τα κανάλια, όχι απλώς δεν βοηθά, αλλά, εξοργίζει. 

Από την άλλη πλευρά, η ίδια η επιστήμη χάνει το πλεονέκτημα της συγκλονιστικής της εξέλιξης να παράγει ταχύτατα φάρμακα για καινούργιες ασθένειες. Ο επιστημονικός λόγος που εκφέρεται ή που του δίνεται η ευκαιρία να προβληθεί είναι ρηχός, επαναλαμβανόμενος, ελλιπής και άδικος για την ίδια την επιστήμη.

Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΚΑΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΤΟΝ ΔΙΑΛΟΓΟ. ΛΕΜΕ ΤΩΡΑ…

Τα προβλήματα που αναφύονται από τη διαχείριση της πανδημίας, θα μπορούσαν να είναι ο καλύτερος τρόπος για μία ουσιαστική εκπαίδευση των πολιτών στα διλήμματα που ορθώνονται μπροστά στην ανθρωπότητα από την εξέλιξη τις επιστημονικές εξελίξεις. Διλήμματα βιοηθικής γενικότερα από τις ιατροβιολογικές εφαρμογές, για τα οποία κρούουν εδώ και δεκαετίες καμπάνες οι διεθνείς Οργανισμοί, όπως το Συμβούλιο της Ευρώπης, που επιμένουν ότι τα μεγάλα αυτά ζητήματα πρέπει να γίνονται αντικείμενο οργανωμένων δημόσιων διαβουλεύσεων. 

Μια άλλη διαχείριση της πανδημίας θα μπορούσε να γίνει ένα σημαντικό μάθημα Δημοκρατίας και προετοιμασίας της κοινωνίας για φαινόμενα που θα βρίσκουμε συνεχώς μπροστά μας. Τι σημαίνει ελεύθερη επιλογή ιατρικής πράξης, πως ορίζεται η ευθύνη της αυτονομίας, δηλαδή της ελευθερίας μας απέναντι στους άλλους, ποια η σημασία της Αρχής της αλληλεγγύης, τι σημαίνει συνταγματική προστασία από κάθε εξαναγκασμό. Ποιο το πλαίσιο ελέγχου της ερευνητικής δραστηριότητας, ποιος ο ρόλος των ακριβοπληρωμένων διεθνών Οργανισμών εποπτείας; Η σύγκρουση Κίνας - ΗΠΑ, η ανταλλαγή κατηγοριών από τη μία για τα εργαστήρια της Ουχάν και από την άλλη για το Φορτ Ντέτρικ στο Μέριλαντ, δεν είναι μία υπόθεση θηρίων που πρέπει σιωπηρά να παρακολουθούν και να πληρώνουν οι κάτοικοι αυτού του ταλαιπωρημένου πλανήτη. Ποιος λοιπόν φοβάται τον διάλογο; Ή καλύτερα, ποιος δεν έχει τη δύναμη και την ικανότητα να δράσει πέρα από την κουρασμένη σχέση Πολιτικής-ΜΜΕ-Κοινωνικών Δικτύων; Και για να μην πηγαίνω μακριά, γιατί, ακόμα και αυτά τα βαρετά και ταυτοχρόνως τρομακτικά καθημερινά αφιερώματα, δεν ενσωματώνουν σε διάλογο και επιστήμονες αιρετικών απόψεων, που, από την ασφάλεια του μικρού κοινού, εκτοξεύουν ακραίες προσεγγίσεις; Εάν ο κ. Παύλος του Δημοκριτείου έχει μελετήσει την ανθρωποκτόνο δράση των εμβολίων, γιατί δεν πρέπει να τον ακούσουμε σε αντιπαράθεση με άλλους ερευνητές; Γιατί ο κ. Κούβελας θα πρέπει να μας αποκαλεί συλλήβδην «άμπαλους» επειδή εκπλησσόμαστε από την αναφορά και μόνον της θαλιδομίδης, του φαρμάκου που δόθηκε σε εγκύους τη δεκαετία του ’60 που οδήγησε σε γεννήσεις παιδιών με δυσπλασίες άκρων; Φρονώ ότι όση ευθύνη έχουν οι διακονούντες την κοινοβουλευτική Δημοκρατία να οργανώσουν σοβαρές διαβουλεύσεις και τολμηρές αντιπαραθέσεις, άλλη τόση έχουν και όσοι διαφοροποιούνται, να εκφράζονται με επιστημονικά πειστικό τρόπο, με ψυχραιμία και στεγνά στοιχεία και να γνωρίζουν ότι δεν μιλούν μόνον σε όσους έχουν κλειστά αυτιά. Κοντολογίς, τον μακρύ χειμώνα που ακολουθεί, χρήσιμο θα είναι να αλλάξουμε όλοι πεδίο αντιπαράθεσης. Χωρίς μισές αλήθειες, χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς αχρείαστους καθησυχασμούς αλλά και χωρίς εξοργιστική τρομοκράτηση, που γιγαντώνεται όταν της δίνεται η ευκαιρία του μονολόγου. Από όλες τις πλευρές! Ήμαρτον!